دو روی یک سکه

مسعود سلیمی
هنوز مرکب توافق هسته‌ای میان ۱+۵ و ایران خشک نشده که پیامدهای مثبت آن نه‌تنها در ایران بلکه در خاورمیانه خود را نشان داده است. توافق هسته‌ای ژنو جدا از فرصت شش ماهی که به دیپلماسی می‌دهد تا با تلاشی مضاعف، توافق بزرگ و نهایی به‌گونه‌ای که منافع ایران از یکسو و خواسته‌های منطقی ۱+۵ از طرف دیگر را تامین کند به امضا برسد در ذات خود ایران را به‌عنوان یک مهره مهم، یک بازیگر بزرگ در صحنه شطرنج خاورمیانه به رسمیت می‌شناسد؛ آمدن سیاستمداران منطقه در هفته گذشته به ایران و سفرهای وزیر خارجه کشورمان به منطقه به خودی خود، این واقعیت را ثابت می‌کند که بدون حضور فعال ایران، کلاف سردرگم خاورمیانه پیچیده‌تر خواهد شد.چرخش نامنتظره امارات به سوی ایران، بازگشت دوباره ترکیه به دوران همکاری و همفکری با یکی از قوی‌ترین همسایگانش و احساس نیاز به دخالت تهران در حل بحران سوریه توسط غربی‌ها، همه و همه حکایت از این واقعیت دارد که توافق هسته‌ای ژنو تا چه اندازه می‌تواند در یکی از چالش‌برانگیزترین مناطق جهانی نقش سازنده ایران را به نمایش بگذارد.
توافق هسته‌ای ژنو شش ماه فرصت دارد تا هر آنچه در ذات خود پنهان و آشکار دارد را برای ادامه فضای خوشبینانه کنونی، صدالبته برپایه واقعیت‌ها و دور از هیاهوی رسانه‌ای به کار گیرد.
توافق هسته‌ای ژنو در عین حال در ذات خود یک رویداد خطرناک هم می‌نماید چراکه پس از شش ماه اگر دیپلماسی نتواند انگ خود را بر پیشانی مذاکرات آینده بگذارد، پیش‌بینی رویدادهای خطرناک بعدی اصلا کار ساده‌ای نخواهد بود.