دید بصری نماد فرهنگی تهران را مخدوش نکنید

مردم خطه مازندران افسانه‌هایی را روایت می‌کنند که هر کدام از آنها به‌نحوی با کوه دماوند پیوند دارد. در مراسم «برف‌چال» مردها برای جمع‌آوری برف به دامنه دماوند می‌روند تا زنان یک روز کامل در روستا زنانه حکومت کنند. همچنین هر سال‌ «روز ملی دماوند» همراه با جشن تیرگان در شهر رینه برگزار می‌شود. در جنگل اَلیمستان (در نزدیکی شهرستان آمل) نیز منطقه‌ای به نام «نقش پای رستم» وجود دارد. نرسیده به قله، جای دو شهاب‌سنگ بزرگ دیده می‌شود که حفره‌هایی به عمق ۱۰ متر ایجاد کرده‌اند. بومیان منطقه افسانه‌ای درباره این چاله‌ها دارند و معتقدند این گودال‌ها جای پای رستم است که در این منطقه زانو زده و از آب دریا نوشیده است.
کوه دماوند سال ۱۳۸۷ در فهرست آثار ملی قرار گرفت و ۱۳ تیرماه به‌عنوان «روز ملی دماوند» ثبت شد تا ضرورت حفاظت از این زیستگاه برای همه روشن شود. در برخی نقاط کشور، با فرارسیدن این روز، برای دماوند جشن گرفته می‌شود.علی رمضانی‌، محقق و پژوهشگر تاریخ و فرهنگ مازندران‌‌ درباره پیوند افسانه‌های مردم این منطقه با دماوند، به ایسنا گفت: «کوه دماوند از شرقی‌ترین شهر استان مازندران «بهشهر» دیده می‌شود. مردم هر روز صبح که از خواب بیدار می‌شوند دماوند را می‌بینند و به عبارتی با آن زندگی می‌کنند. این موضوع از نظر بصری، اهمیت زیادی دارد. روشن است که ما در فرهنگ‌مان درباره هر چیزی که می‌بینیم، نظر می‌دهیم، درباره آن شعر می‌گوییم یا به بخشی از آداب و رسوم ما وارد می‌شود»او به پرسش دیگری مبنی بر اینکه رستم برای گذر از خوان هفتم با دیو سپید در کوه البرز می‌جنگد، آیا می‌توان استنباط کرد که منظور از البرز کوه در شاهنامه، همان کوه دماوند است، گفت: «دماوند جزیی از البرز است. در مناطق شمالی، کوه‌های اطراف دماوند به اسم «چِکِل» و به معنی کوه‌ سنگی مشهورند که مردم هزار‌جریب به آن جریب می‌گویند. هزار جریب نیز یک کلمه پهلوی و به معنی هزاران کوه «در و جر» است. «در» به معنای کوهستان و «جر» به معنای دشت است. کلمه هَزار دلالت بر کثرت و زیادی دارد. البرز هم به معنی رشته‌کوه‌های زیاد است که دماوند جزیی از آن محسوب می‌شود، پس اول البرز و بعد دماوند بوده است. نام دماوند از قرن‌های دوم و سوم در منابع آمده و پیش از این به آن اشاره نشده است.»این پژوهشگر بیان کرد: «دماوند بعد از شاهنامه فردوسی به یک نماد فرهنگی تبدیل شد. حتما مهم نیست که نماد فرهنگی ما سابقه تاریخی زیادی داشته باشد. شعری که ملک‌الشعرای بهار برای دماوند با عنوان «ای دیو سپید پای در بند» سروده است نیز نماد فرهنگی دماوند را برای ما پررنگ‌تر کرده است. در حال حاضر علاوه بر اینکه دماوند میراث طبیعی کشور ما‌ست، میراث معنوی ما نیز محسوب می‌شود.»این محقق و پژوهشگر تاریخ و فرهنگ مازندران همچنین به این پرسش که با گسترده شدن فضای شهری و تمایل مردم به داشتن آپارتمان در مناطق شمالی و نزدیک به دریا، ساخت و سازهای بسیاری در این منطقه انجام شده، تا جایی که حریم بصری دماوند برای بسیاری از مردم این منطقه مخدوش شده است، این ساخت‌وسازها و مخدوش شدن دید بصری مردم تا چه اندازه می‌تواند موجب فراموشی داستان‌های افسانه‌ای و قطع ارتباط مردم با دماوند شود گفت: «وقتی این دید بصری مخدوش شود، قطعا ارتباط مردم با دماوند نیز دچار مشکل می‌شود. پس باید حتما جلوی این اتفاق گرفته شود. البته مدتی به اداره‌های استان مازندران بخشنامه کردند که در سربرگ‌ها، از نماد قله دماوند استفاده شود تا این نماد در ذهن مردم ثبت شود و مردم هم پذیرفته‌اند که دماوند نماد فرهنگی آنهاست.»