رادی پرچمدار درام نویسی

اکبر رادی نه یک نویسنده – چون خودش همیشه می‌گفت درام نویس است- بلکه درام نویس بسیار بزرگی بود. اگر بخواهیم به ارزش و جایگاه او را در عرصه درام‌نویسی و تئاتر پی ببریم، باید بگویم که او یکی از سه پرچمدار درام نویسی بوده است. در واقع پس از یک دوره که نسل نوشین در آن فعالیت می‌کردند، در دوره پهلوی، تئاتر به صورت امروزی آن دچار تغییر و تحول شد که در آن ابتدا سه نفر پرچمدار درام‌نویسی بودند: اکبر رادی، بهرام بیضایی و غلامحسین ساعدی.
رادی رئالیسم خاص خودش را داشت. گفته می‌شود که او چخوف تئاتر ایران بود ولی من معتقدم که او بیشتر ایبسن و آرتور میلر ایران بود و در آخر به چخوف می‌مانست. البته رادی همواره در نمایشنامه‌هایش گوشه چشمی به آثار تمام این بزرگان داشت و می‌توانیم سایه‌شان را در آثار او ببینیم. در درام‌های رادی، دغدغه‌های او جایگاه ویژه‌ای دارد. بی‌عدالتی و فقر عناصر پررنگ نمایشنامه‌های او است. در این آثار با جامعه شناسی‌ای که خاص خود اکبر رادی است، مواجهیم. او جامعه را خوب می‌شناخت و خوب می‌دید. ذره بینش را در جامعه می‌چرخاند و یک نفر را بیرون می‌کشید و جلوی چشم ما می‌آورد. کسی که شاید همه ما در جامعه دیده بودیم و می‌شناختیم اما توجهی نداشتیم.
اکبر رادی درام‌نویس بزرگی بود که در عمرش بجز در راه اعتقاداتش و چیزی که به آن ایمان داشت، قلم نچرخاند و ننوشت. جلوی هیچ کسی خم نشد و هرگز قلمش را نفروخت و برخلاف بعضی شایعات که پس از مرگش درباره او رواج یافت از پله هیچ حزبی بالا نرفت. اکبر رادی انسان زندگی کرد و انسان از دنیا رفت و برای من مرزبان، همواره یک معلم و استاد بزرگ بود.