راهبردهایی برای سفر روحانی

شاید اجلاس سیکا به لحاظ بین‌المللی چندان مهم ارزیابی نشود اما از جهات گوناگون می‌توان درک کرد که چرا حسن روحانی به‌عنوان بالاترین مقام کشورمان عازم این سفر شده است. در وهله نخست این سفر بخشی از دیپلماسی منطقه‌ای است که جمهوری اسلامی ایران همواره با جدیت و اصرار، این محور از دیپلماسی را دنبال کرده است.
البته انتظار این نیست که مانند دولت محمود احمدی‌نژاد، دیپلماسی منطقه‌ای بتواند، دیپلماسی جهانی را تحت‌تاثیر قرار دهد و خیال خام سیاست‌گذاران دولت پیشین مبنی بر بازی با کارت به اصطلاح متحدان منطقه‌ای در مقابل قدرت‌های بزرگ و از جمله قدرت‌های اروپایی و ایالات متحده آمریکا نتیجه دهد. اما استفاده از دیپلماسی منطقه‌ای در ظرفیت خود، راهبرد همه کشورهای جهان است.
از سوی دیگر اگر قرار است ایران در سطح جهانی به اعتمادسازی دست بزند و شرکای خویش را برای همراهی و پشتیبانی ترغیب کند، این نشست‌ها محل مناسبی برای صحبت‌های چهره به چهره و اطمینان‌بخشی به دوستان و همسایگان است؛ صداهای مخالفی که به طور عمده از سوی چهره‌های سابقا نظامی در کشورمان به گوش می‌رسد حتی مخاطبان ایرانی را نیز شگفت زده و نگران کرده است. این چهره‌ها در حالی به روزنامه‌نگاران مخالف خود هشدار می‌دهند که نباید از مردم و خواست افکار عمومی کشور برای رسیدن به مقصد استفاده کرد و مصادره به مطلوب نظر شهروندان صحیح نیست که خود به جای مردم می‌نشینند و از زبان ایشان سخن می‌گویند.
چنین به نظر می‌آید که نگرانی ایرانیان از اظهارات تحکم‌آمیز و دستوری این چهره‌های سابقا نظامی به خارج از کشور نیز سرایت کرده و روحانی در این سفر ماموریت دارد تا این نگرانی‌ها را در میان دوستان و شرکای خارجی ایران برطرف سازد، به ویژه آنکه در این اجلاس ولادیمیر پوتین نیز حضور دارد و این حضور می‌تواند علاوه بر موضوع فوق شامل محورهای دیگر نیز بشود.
در هفته‌های اخیر، بحران اوکراین برخی معادلات میان غرب و روسیه را برهم زده و در نزد برخی رهبران غرب و روسیه تمایل زیادی وجود دارد تا این اختلاف خونین به موضوع پرونده هسته‌ای ایران نیز کشیده شود تا از اهرم تهران برای تاثیرگذاری به نفع یا علیه حضور روسیه در اوکراین بهره‌برداری شود. این سفر روحانی، موقعیت مناسی برای تاکید بر بی‌طرفی موضوع پرونده هسته‌ای کشورمان درخصوص بحران اوکراین به حساب می‌آید.