راه رفتن در پناه فیل

موقعیت چندان خوشایندی نیست که روزنامه‌نگاران برای بیان واقعیت‌های جامعه یا مشکلاتی که روح شهروندان را آزار می‌دهد منتظر وقوع یک حادثه یا اظهارات یک مقام مسوول باشند. حرف‌های احمد توکلی درباره اینکه فضای انتقادی در کشور ضعیف است، قبلا هم از سوی برخی مقامات دیگر تکرار شده و هر بار بسیاری از رسانه‌های مکتوب و غیرمکتوب از چنین حرف‌هایی به شدت استقبال کردند. در واقع آنها در عین هراس از برخوردهای حذفی و قهری می‌خواسته‌اند تاکید کنند که واقعا فضای انتقادی در کشور ضعیف می‌باشد و لازم است در این باره و برای بهبود آزادی بیان و پس از بیان تمهیدی اندیشیده شود. این رفتار البته داستان جنگ‌های پیشین را به یاد می‌آورد که جنگجویان در پشت فیل راه می‌رفتند و به هدف نزدیک می‌شدند. راه رفتن پشت فیل چند خاصیت داشت؛ یکی آنکه چون هدف‌گیری فیل راحت‌تر بود تیرانداز‌ها به خطا به جای سربازان فیل را هدف می‌گرفتند، دیگر آنکه حجم بدنی فیل پناهگاه خوبی برای سربازان بود و دست آخر اگر فیل از پا درمی‌آمد، می‌شد آن را همان جا رها کرد و زیر لب گفت: می‌خواست به جنگ نیاید! حالا رسانه‌ها دنبال فیل می‌گردند تا در سایه آن بتوانند اندکی به اهداف رسانه‌ای و مسوولیت‌های حرفه‌ای خویش نزدیک شوند البته تفاوت چندانی نمی‌کند که این فیل در صدر یا ذیل نشسته باشد، چه موقعیتی داشته باشد و نسبت به مسایل استراتژیک چه موضعی داشته باشد. مهم آن است که آیا این فیل می‌تواند در مقطعی از مسیر روزنامه‌نگاران، اندیشمندان و تحلیلگران را پناه دهد!
چندان روشن نیست که آیا فیل‌ها از قرار گرفتن در موقعیت «فیل»خوشحال می‌شوند؟