20 - 12 - 2022
رسانه ملی تنبل، عقب‌مانده و کسالت‌بار است
گروه فرهنگ- مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی ادامه انحصار رسانه‌ای صدا و سیما را به واسطه تغییر شرایط ایران و جهان غیر‌ممکن می‌داند و این رسانه انحصاری را تنبل، کسالت‌بار و عقب‌مانده توصیف می‌کند.
بنابر این گزارش که سایت مرکز پژوهش‌های مجلس آن را روز گذشته منتشر کرد، طرح اداره صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران در شش فصل و۴۰ ماده تنظیم شد و یک فوریت آن در جلسه علنی مورخ ۲۶/۷/۱۳۹۰ در مجلس هشتم به تصویب رسید اما در مجلس هشتم به‌صورت معوق باقی ماند و درحال حاضر در اجرای ماده «۱۴۰» آیین‌نامه داخلی مجلس شورای اسلامی درخواست رسیدگی به آن ارایه شده است. در این گزارش آمده است که در طرح اداره صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران ماهیت حقوقی صداوسیما موسسه دولتی دانسته شده که مرکز پژوهش‌های مجلس این امر را از ابتکارات این طرح می‌داند اما در عین حال دو موضوع را در این طرح محل اصلی نزاع دانسته است؛ نخست انحصار سازمان و دوم تنظیم روابط مربوط به نظارت همزمان بر صداوسیما از سوی مقام معظم رهبری و شورای نظارت بر صداوسیما.
این مرکز در ادامه گزارشش آورده است: درخصوص مورد اول باید توجه داشت که به‌واسطه تغییر فضای ایران و جهان از حیث تولید و توزیع فرآورده‌های رسانه‌ای، فرهنگی و به‌طور خاص
رادیو ـ تلویزیونی، سیاست انحصار رسانه‌ای در فضای کنونی ممکن نیست؛ چه اینکه از یکسو در عمل امکان انحصار میسر نیست زیرا دریافت امواج تلویزیونی که خارج از ایران پخش می‌شود در داخل میسر است و این واقعیت اصل انحصاری بودن را به چالش کشیده است بنابراین در عمل فضای امواج رادیو ـ تلویزیونی ایران از انحصار صداوسیما خارج شده است و لحاظ کردن عنوان انحصار در قانون واقعیت را عوض نمی‌کند.
از طرف دیگر روند انحصارزدای گسترش اینترنت و ورود آن به فعالیت‌های خبری در قالب سایت‌ها و خبرگزاری‌های مجازی با ایجاد تغییر در تلقی قانون‌گذار درخصوص مفهوم مطبوعه و کار مطبوعاتی در نهایت در اصلاحیه ماده «۱» قانون مطبوعات مصوب ۸/۹/۱۳۸۸ به توسعه مفهوم کار مطبوعاتی از نوشتار صرف به پخش صوت و تصویر نیز انجامید. این قانون که به تصویب شورای محترم نگهبان نیز رسیده است نشان می‌دهد که پخش برنامه‌های صوتی و تصویری در فضای مجازی مصداق پخش رادیو – تلویزیونی نیست و مفهوم پخش رادیو ـ تلویزیونی را باید در همان محدوده ارسال و دریافت از طرف فرستنده‌ها و گیرنده‌های موسوم به رادیو ـ تلویزیونی خلاصه کرد بنابراین افزایش حوزه انحصارات سازمان مغایر با قانون فوق‌الذکر است.
همچنین باید توجه داشت که سیاست انحصاری بودن فعالیت‌های رادیو و تلویزیونی داخلی در صداوسیما فقط منجر به محدود شدن و عقب‌ماندن رقبای رسانه ملی نشده بلکه به همان میزان و چه بسا بیش از آن به دلیل از بین بردن فضای رقابتی عملا منجر به تنبلی، عقب‌ماندگی و کسالت صداوسیما نیز شده است و بازداشتن دیگران از رقابت با رسانه ملی در نهایت به نفع صداوسیما
تمام نشده، این در حالی است که صداوسیما همواره بسیاری از کم‌کاری‌ها و فضای غیرحرفه‌ای خود را پشت منش و امکان انحصاری خود پنهان داشته است.
لطفاً براي ارسال دیدگاه، ابتدا وارد حساب كاربري خود بشويد