روزی که قانون اساسی ۱۹۰۶ امضا‌ و حکومت ایران پس از ۱۷ قرن دوباره پارلمانی شد

در این روز در سال ۱۲۸۵ هجری (۳۰ دسامبر ۱۹۰۶ میلادی) مظفر‌الدین شاه قاجار مصوبه قانون اساسی را که با اجرای آن نظام حکومتی ایران «پارلمانی» می‌شد امضا کرد و ده روز بعد هم درگذشت. این قانون دارای ۵۱ اصل بود که بعدا و چندبار اصلاحیه‌هایی به نام «متمم» بر آن اضافه شد. طرح قانون اساسی سال ۱۹۰۶ میلادی که عنوان آن را در آن زمان «نظامنامه» گذارده بودند به جای مجمع موسسان، توسط چند حقوقدان و سیاستمدار انشا و در مجلس شورا که اعضای آن نیز به صورت خاص تعیین شده بودند تصویب شده بود و احتمالا نفوذ خارجی در تدوین آن بی‌تاثیر نبود. طبق استاندارد جهانی، طرح هر قانون اساسی و اصلاحیه‌های آن پس از تصویب در مجمع مربوط باید به رفراندم سراسری گذارده شود تا ام‌القوانین یک ملت شود.
نخستین جلسه مجلس شورا در کاخ گلستان تشکیل شده بود که بعدا به میدان تاریخی بهارستان منتقل شد و بربالای سردر مجلس علامت «عدل مظفر» را نصب کردند زیرا که مظفر‌الدین‌شاه گفته بود که مشروط کردن اختیارات شاه و دولت (سه قوه حکومتی) و تعیین رییس قوه مجریه (در آن زمان نخست‌وزیر) با تمایل و رای اعتماد مجلس، آرزوی قلبی و همیشگی او بوده است. علامت «عدل مظفر» که یک شیء ملی و تاریخی است و مفهوم آن «پیروزی عدالت» هم می‌تواند باشد پس از پیروزی انقلاب در بهمن‌ماه ۱۳۵۷، دیگر در محل خود دیده نمی‌شود!
مروری برتاریخ مشروطیت ایران نشان می‌دهد که اعضای پارلمان ایران را تقریبا همیشه طبقه خاصی تشکیل می‌دادند یا کسانی بودند که نام‌شان آشنا بود یا اینکه کوشیده بودند مردم با نام آنان آشنا شوند. سوء‌استفاده‌های گوناگون و برگزاری نادرست و سوء‌جریان انتخابات در طول دموکراسی ایران که داستانی طولانی و رنج‌آور است باعث شده است که ایرانیان آنطور که باید به اهمیت رای و مشارکت در انتخابات پی نبرده یا آن را جدی نگیرند.