روزی ۶۰ تومان جوانی‌ات را می‌خرند

شیدا ملکی- به یک دادزن حرفه‌ای نیازمندیم. این را روی کاغذی نوشته بود که چسبانده بودند روی صندوق صدقات میدان ونک. از این دست آگهی‌های جذب نیروی کاری را روی دیوار خیلی از خیابان‌های شهر می‌توان دید. داد زدن این روزها شغلی است که برای آن آگهی می‌دهند. این آگهی یک دادزن تمام‌وقت می‌خواهد؛ کسی که همه روزه بایستد روبه‌روی فروشگاه و داد بزند.
داد زدن در پایتخت حالا یک شغل شده است. عمق این فاجعه در کجا ریشه دارد؟ در فقر پایتخت‌نشینان از حجم بیکاری یا بی‌انگیزه بودن و بی‌توجهی مسوولان امر برای ایجاد شغل؟ آدم‌هایی که شغل‌شان داد زدن است، در لیست آمار کشور چطور محاسبه می‌شوند؟ شاید در گروه شاغلانی باشند که از شغل خود خیلی هم راضی نیستند.
با شماره آگهی تماس گرفتم. کارفرما روزمزد حقوق می‌دهد و برای خریدن ۹ صبح تا ۱۰ شب یک مرد جوان حاضر است ۶۰ هزار تومان پرداخت کند.
* سلام، برای آگهی‌تون تماس گرفتم.
نخیر شما نمیتونی بیای. آقا لازم داریم نه خانم. قراره مردم راهنمایی بشن که مغازه ما کجاست و بیان خرید کنن.
* من این کار رو برای همسرم می‌خوام. از کجا معلوم به موقع پرداخت می‌کنید؟
روزی ۶۰ تومن که این حرفا رو نداره خانم. ما کارمند زیاد داریم. پول همه رو میدیم.
* کار سختی نیست از ساعت ۹ صبح تا ۱۰شب؟ این همه ساعت خیلی خسته‌کننده است.
چه سختی؟ این چه حرفیه روی چارپایه میشینه راحت با یک صدای معمولی صدا میکنه. نمی‌خواد که فیل هوا کنه. . .
***
موقعیت اشتغال مخصوصا در پایتخت امیدوارکننده به نظر نمی‌رسد. کسب معاش روزمره دشواری پیدا کرده است و همین موضوع آغاز گر آسیب‌های اجتماعی پیچیده‌تری خواهد بود. پاسخگوی این آسیب‌های اجتماعی اگر مدیران برنامه‌ریز اجتماعی نیستند پس کدام نهاد است؟
به هر روی بخش عظیمی از سرمایه انسانی کشور به فراموشی سپرده شده است و شهروندان تهرانی هر روز صدای مردهایی را می‌شنوند که روزانه شاید ۶۰ هزارتومان دریافت می‌کنند تا صدایی را در رگ‌های شهر جاری کنند. این صدا، صدای زندگی است که بی‌توجه به آینده هر روز از آن گذر می‌شود. ساده‌ترین مسایل زندگی روزمره و تامین راهکار برای حل شدن این آسیب‌ها به فراموشخانه سپرده شده است؛ فراموشخانه‌ای که در آن جوانی نیروهای انسانی به سادگی فروخته می‌شود.
sheidamaleki.journalist@gmail.com