رویاهای آقای وزیر

نیمه دوم سال ۸۹ بود که تقی‌پور، وزیر ارتباطات و فناوری اطلاعات با اشاره به پروژه دیتاسنتر ملی و با بیان اینکه از تمامی سازمان‌ها، دستگاه‌ها و شرکت‌هایی که اطلاعات داده‌های خود را در خارج از کشور دارند برای انتقال داده‌ها و میزبانی آنها در داخل استقبال می‌کنیم، گفت که مراکز دولتی برای استفاده از «‌هاستینگ» داخلی الزام دارند.
اما این حرف وزیر از سوی هیچ ارگان یا سازمانی آن‌طور که باید و شاید جدی گرفته نشد تا اینکه روز گذشته وزیر ارتباطات در نامه‌ای به بهمنی خواستار ممنوعیت استفاده از ایمیل‌های‌ خارجی برای گزارش‌دهی به مشتریان بانک‌ها شد؛ نامه‌ای که به نظر می‌رسد تبعات بسیاری را برای وزارت ارتباطات و شخص وزیر به همراه داشته باشد، چراکه استفاده از‌هاستینگ داخلی و میزبانی از سایت‌های داخلی نیازمند دارا بودن پهنای باند وسیع و اینترنت با سرعت بالاست، حال اینکه در ایران نه تنها پهنای باند وسیع در اختیار شرکت‌ها نیست بلکه اینترنت نیز از جمله فناوری‌هایی است که مدام باعث اعصاب خردی کاربرانش می‌شود، مشکلاتی که تا به امروز وزیر ارتباطات نتوانسته آنها را حل کند و در این بین به نظر می‌رسد انتظار وزیر برای استفاده از ایمیل‌های داخلی انتظاری کاملا بیجاست.
اگر می‌خواهیم بحث هاستینگ و دیتا سنتر ملی را در کشور به صورت جدی راه بیندازیم تا از این طریق اطلاعات کشور در وضعیت امنی قرار بگیرد باید به شیوه‌ای کاملا اقتصادی و مطابق با روش‌های بین‌المللی عمل کنیم‌. در سراسر دنیا انجام این‌گونه پروژه‌ها براساس مدل اقتصادی خاص است، یعنی اینکه انجام این کار به صرفه است یا نه.
با ادامه این روند باز هم باید شاهد ادامه مشکلاتی نظیر هک‌، مسدود شدن سایت‌، حمله به سایت‌های داخلی و… را داشته باشیم. به اعتقاد کارشناسان تا زمانی که قیمت پهنای باند کاهش پیدا نکرده و در حالت رقابتی قرار نگیرد و همچنین بازار ارایه این خدمات از انحصار خارج نشود ، راه‌اندازی دیتا سنتر ملی و ایمیل‌های با میزبانی داخل هم کمکی به حفاظت از اطلاعات امنیتی کشور و جذب مشتریان به استفاده از خدمات داخل کشور نخواهد کرد.