ریاکاری آشکار

نادر کریمی‌جونی- زمانی گفته می‌شد که یکی از آرزوهای محافظه‌کاران و دلواپسان آن است که مانند کره‌شمالی تمام راه‌های ارتباطی شهروندان با خارج از کشور را قطع کنند تا جایی که تمام یا دست‌کم عموم ارتباط شهروندان توسط حکومت مدیریت و راهبری شود. در مقابل این نظر، البته عده زیادی از افراد با تاکید بر اینکه این قطع ارتباط به لحاظ تکنیکی و اجرایی قابلیت عمل ندارد ابراز اطمینان می‌کردند که قطع ارتباط ایرانیان با خارج از کشور و شبکه‌های بین‌المللی امکان‌پذیر نیست.
اما دست‌کم در روزهای اخیر، جمهوری اسلامی ایران با قطع اینترنت بین‌المللی عملا یکی از راه‌های تبادل اطلاعات داخل و خارج از کشور را محدود کرد. در واقع با قطع اینترنت امکان ارسال اطلاعات از داخل کشور و دریافت اطلاعات از خارج از کشور به شدت محدود یا به عبارت بهتر متوقف می‌شود. در همین رابطه جمهوری اسلامی ایران برچیدن آنتن‌های دریافت شبکه‌های ماهواره‌ای را نیز از مدت‌ها پیش در دستور کار خود قرار داد و هرازگاهی نیروهای انتظامی برای جمع‌آوری این آنتن‌ها به خانه‌های مردم می‌روند. همزمان دستورالعمل‌های فرمایشی از سوی دستگاه‌ها به اصحاب رسانه صادر می‌شود. به این ترتیب در مقیاس محدود همان سازوکار کره‌شمالی در ایران به اجرا درآمده است. کافی است رفت‌وآمد ایرانیان به خارج از کشور یا خارجیان به داخل ایران تحت تدابیر شدید امنیتی قرار گیرد و اندک خبرنگاران خارجی که در ایران به سر می‌برند نیز اخراج شوند. آنگاه جمهوری اسلامی ایران هرچه بیشتر به شرایط کره‌شمالی نزدیک خواهد شد.
در روزهای گذشته اظهاراتی از مقامات محافظه‌کار شنیده شده که نشان می‌دهد محدودسازی اینترنت که آخرین نمونه از محدودسازی حقوق مدنی شهروندان ایرانی بوده، به مذاق برخی، خیلی خوش آمده است و آنها بدشان نمی‌آید که محدودیت‌های اعمال‌شده تداوم یابد.
این افراد با بزرگنمایی درباره آنچه موفقیت شبکه اطلاعات داخلی جمهوری اسلامی ایران می‌نامند تاکید می‌کنند که نه فقط این شبکه داخلی و پیام‌رسان‌های متصل به آن برای شهروندان ایرانی کفایت می‌کند بلکه از منظر حفظ امنیت کشور که این روزها به کلیدواژه‌ای برای اتخاذ هر گونه تصمیمی تبدیل شده لازم است که شبکه جهانی اطلاعات (اینترنت) برای عموم کاربران ایرانی به شبکه ملی اطلاعات تقلیل یابد.
صداوسیما نیز که تا چند روز پیش شورشیان را به خاطر پدید آوردن اوضاعی که باعث قطع اینترنت شده سرزنش می‌کرد و مصداق‌هایی از خسارت‌بار بودن قطع شبکه اینترنت برای کشور برمی‌شمرد به ناگاه چرخش کرد و متوجه شد که قطع شبکه جهانی اتفاقا خیلی هم خوب است و می‌تواند ایران را در مقابل بسیاری از حوادث بیمه کند.

نکته جالب آن است که کسانی که از محدود شدن اینترنت برای شهروندان ایرانی دفاع می‌کنند خود در فضای اینترنت جهانی باقی می‌مانند و از برج عاج برای سایر شهروندان نسخه تجویز می‌کنند.

 در یک حالت انتزاعی اگر قرار بود این افراد خودشان دچار محدودیت شوند اصلا این محدودیت را تحمل نمی‌کردند چنان‌که وقتی از این مقامات پرسیده می‌شود آیا شما نیز مانند شهروندان از فیلترشکن برای ورود به پایگاه‌های ممنوع شده استفاده می‌کنید، می‌گویند شبکه اینترنتی‌ای که استفاده می‌کنند، نیازی به فیلترشکن ندارد.

البته وقتی فرزندان عناصر محافظه‌کار و دیگران با استفاده از امکانات عمومی در کشورهای خارجی تحصیل می‌کنند و در همان حال پدران و مادران‌شان در داخل کشور به اقشار جامعه توصیه‌های اخلاقی در جهت رعایت بیت‌المال و تقوا می‌کنند این رفتار ریاکارانه در مورد شبکه اینترنت و استفاده از آزادی‌های مدنی چندان عجیب نیست. تنها مشکل آن است که مانند سال‌های گذشته، مردم ایران دیگر زودباور نیستند و اعتمادشان نسبت به آنچه زمامداران می‌گویند تخریب شده است.