زودباور نباشیم

در هفته گذشته ایران و روسیه در راس اخبار جهان قرار گرفتند، دلیل آن هم تقدیم طرحی به عنوان گام به گام از سوی روس برای حل مشکل هسته‌ای ایران بود.
طرح مورد اشاره برای حل مشکلات پیش آمده در زمینه پرونده هسته‌ای در اولین نگاه خوب است زیرا براساس آن مرحله به مرحله ابهام‌ها بررسی می‌شود و پس از رفع هر یک بخشی از تحریم‌ها حذف خواهد شد. این طرح برخلاف سیاست غرب به دنبال نوعی کاهش تنبیه است، یعنی روسیه از ایران می‌خواهد در مقابل پاسخ به سوالات کاهش تحریم‌های بین‌المللی را ناظر باشد.
باید گفت عنوان شدن چنین طرح‌هایی برای اولین‌بار نیست که صورت می‌گیرد؛ در سال‌های گذشته نیز نمونه‌هایی نظیر سوییس، کرملین، ژنو و بیانیه تهران به عنوان راه‌حل پیشنهاد شده بود ولی هر بار بی‌نتیجه باقی ماند اما حال که محمود احمدی‌نژاد اعلام کرده جمهوری اسلامی از پیشنهاد روسیه در خصوص حل‌وفصل گام به گام مسایل هسته‌ای ایران استقبال می‌کند، به نظر می‌رسد با دفعات گذشته متفاوت است و به همین دلیل سوال‌هایی به ذهن می‌رسد که نیاز به پاسخ دارد.
نام روس‌ها برای ایرانی‌ها جدا از وقایع تاریخی مهم با نیروگاه اتمی بوشهر عجین شده است، اینکه سال‌ها پول نفت در آن هزینه شد اما نتیجه‌اش هنوز مشخص نیست و هر بار هم به زمان دیگری موکول می‌شود. علاوه بر این روس‌ها به همه قطعنامه‌ها و حتی انتقال پرونده ایران به شورای حکام رای مثبت دادند، یعنی حتی حاضر نشدند از رای ممتنع استفاده کنند.
موارد دیگری از این حیث وجود دارد که در این یادداشت نمی‌گنجد اما سوال این است که با این اوضاع و احوال چطور می‌توان به صداقت این همسایه شمالی در گفتار و رفتارش اعتماد کرد. بدون‌شک این مساله بازی جدید روس‌ها در منطقه است اما نگاه تازه‌ای برای ایرانیان به ارمغان نمی‌آورد. شاید آنان برای تحولات منطقه یا هر چیز دیگری چنین طرحی را مطرح کرده‌اند که خود به تنهایی جای بحث فراوانی دارد اما گذشته از تمام این بحث‌ها آیا دولت‌های غربی و به خصوص آمریکا این اجازه را به دولت روسیه می‌دهند که چنین پرونده پرآوازه‌ای را به نام خود تمام کند، پس بهتر است زودباور نباشیم.