سربی که با خشکبار می‌خوریم

شیدا ملکی- صدای بوق ماشین‌ها و راننده‌هایی که سعی می‌کنند زودتر مسافرها را مجاب کنند تا بنشینند و راهی شوند‌. صدا، اساسی‌ترین اصل شهر است که دشوار می‌شود آن را به تصویر کشید‌. دقیق‌تر بگوییم تصویر و صدا از تهران چنان پررنگ در ذهن ثبت می‌شود که دیگر جایی برای طعم و بوی شهر باقی نمی‌گذارد‌.
هر چند تهران بوی تند دود خاکستری ماشین‌هایی را می‌دهد که شهروندان را به راستی خفه می‌کند اما شهر باید یک طعم خاص هم داشته باشد‌. مثلا گیلان طعم ماهی سفید می‌دهد و شیراز طعم عرق بهارنارنج‌. تهران شاید طعم فست‌فود و جانگ‌فود می‌دهد‌. اما تهران طعم پیاده‌روهایی را می‌دهد که دستفروش و مغازه‌دار فکری به حال خاک نخوردن آجیل و خشکبار نمی‌کنند‌.
خشکبارفروشی‌های ابتدای بازار و خیلی از خیابان‌های دیگر آجیل‌ها را بی‌هیچ پوششی در هوای آزاد در سبدهای چوبی به نمایش گذاشته‌اند و مردم از خرید خود لذت می‌برند‌. دستفروش‌های روبه‌روی ایستگاه‌های مترو در آلوده‌ترین مناطق شهری بساط خود را گسترانده‌اند‌. گردو، پسته، بادام، آلو ترش و شیرین همه روی پارچه یا گونی پلاستیکی پهن شده‌اند و عابران اینجا هم از خرید خود لذت می‌برند‌. فروش مواد غذایی خشک یا تر باید در بهداشتی‌ترین مکان ممکن انجام شود و از جذب هر نوع آلودگی در امان باشد‌. خشکبار اما به نظر می‌رسد از این قاعده پیروی نمی‌کند و فروشنده و خریدار هر دو از وضعیت موجود احساس رضایت خاطر می‌کنند‌. شهروندان باور ندارند که دود و آلودگی شهری به‌طور قطع مواد خوراکی را آلوده می‌کند و مصرف این خشکبار برای سلامت بی‌ضرر نیست‌.
در شرایطی که هر روز مقدار زیادی سرب و دیگر عناصر سرطان‌زا به ریه، قلب و مغزمان وارد می‌شود، زمانی که برای حفظ سلامت تصمیم به استفاده از خوراک سالم مانند خشکبار گرفته‌ایم، این خوراک سالم نیز سرشار از آلودگی شهری است و بی‌شک اثراتی جدی بر سلامت سیستم گوارشی یا دیگر بخش‌های بدن دارد‌.
وجود پوششی ساده روی این خشکبار موجب می‌شود آلودگی کمتری منتقل شود‌. مرد آجیل‌فروش اما می‌گوید: اگر روی آجیل‌ها را بپوشانم هر بار باید سلفون جدیدی روی بسته‌ها بکشم و هزینه‌بر است‌. دستفروش روبه‌روی ایستگاه مترو هم ترجیح می‌دهد عابران پسته و بادام را ببینند و دل‌شان ضعف رود برای خرید این خشکبار نمکین و سربین!
sheidamaleki.journalist@gmail.com