سلام محمود استاد محمد به آنها که این روزها اجرایی روی صحنه دارند

گروه فرهنگ- محمود استاد محمد در ۶۳ سالگی در تهران درگذشت. دلیلش، ابتلا به بیماری سرطان کبد که دو سالی بود از آن رنج می‌برد. گفته می‌شد او هر روز به خاطر این بیماری ناچار بود دارویی خاص استفاده کند اما به نوشته خبرگزاری‌ها، این دارو از چندی پیش در بازار نایاب شده بود و برای حدود یک ماه، این بیمار مشهور از داروی مورد نیازش محروم بود.
دوستاران تئاتر در ایران از محمود استادمحمد نقش‌‌آفرینی در نمایش «شهر قصه» را به یاد دارند، اثری به کارگردانی بیژن مفید که پیش از انقلاب هم به‌صورت رادیویی اجرا شد و هم به روی صحنه رفت.
بجز این، آقای استادمحمد نگارش و اجرای نمایشنامه‌هایی مانند «آخرین بازی»، «دیوان تئاترال» و «عکس خانوادگی» را در کارنامه کاری خود دارد. نمایشنامه «آسید کاظم» نیز از آثار معروف اوست که اواخر دهه ۱۳۴۰ منتشر شد.اما آخرین حضور محمود استادمحمد در مجموعه‌ای مانند تئاتر شهر تهران که بارها شاهد اجرای نمایشنامه‌های او بوده است، تنها به چند روز قبل، ۲۰ تیر، بازمی‌گردد.این حضور نه به بهانه نقش‌آفرینی یا تهیه یک نمایش بلکه تنها برای دیدار دوباره با صحنه و حضور در میان هنرمندان تئاتر بوده است.
خبرگزاری ایسنا، فردای آن روز گزارش داد که آقای استادمحمد در جمع همکاران خود گفته است: «مدت‌ها بود به تئاتر شهر نیامده بودم اما دوست دارم و از شما می‌خواهم از همین‌جا سلام ویژه محمود استادمحمد را به همه اهالی تئاتر ایران که این روزها نمایشی روی صحنه دارند، برسانید.»
بیماری آقای استادمحمد و شرایط درمان او چندی پیش نیز توجه رسانه‌ها را به خود جلب کرد، زمانی که دختر این هنرمند از نایاب شدن داروهای او به دلیل «نوسانات قیمت ارز» گلایه کرد.
مانا استادمحمد گفته بود که به‌ناگزیر داروهای پدرش را قطع کرده‌اند در حالی که استفاده از این داروها برای او حیاتی است.
وی در نهایت اظهار داشت: «برای یک بیمار سرطانی خیلی سخت است در مقابل تمام سختی‌های سرطان مقاومت کند اما ناچار شود به دلیل نبود دارو در مقابل بیماری تسلیم شود.»مراسم تدفین او صبح امروز، پنجم مردادماه در قطعه هنرمندان بهشت زهرا تهران برگزار شد.محمود استاد محمد اولین هنرمندی نیست که به دلیل برخی بی‌توجهی‌ها، زودتر از آنچه ممکن است، صحنه را ترک می‌کند یا دست‌کم به هنگام هجرتش دوستدارانش با دلی سوخته، هزار اما و اگر دارند که شاید چنین نمی‌شد.