سیاه‌جامگان علیه سلطه چین

اعتراضات هنگ‌کنگ از چند نظر متمایز از اعتراضات دیگری‌ است که طی چند سال‌ اخیر آسیا را تکان داده است. برای نمونه اعتراضات کره‌جنوبی که رییس‌جمهور «پارک گونه» را روانه زندان کرد، اعتراضات تایوان که به دولت هوادار نزدیکی به چین پایان داد یا حتی اعتراضات در مالزی که به خاتمه دولت نجیب رزاق انجامید. همه اینها در کشورهایی رخ دادند که کاملا مستقل اداره می‌شوند.
در هنگ‌کنگ اما اعتراضات، چه پکن از آن چشم برگیرد چه با تمام امکانات با آن مقابله کند، چالشی عمده برای دولت مرکزی چین به شمار می‌رود و در نهایت پکن را نشانه گرفته ‌است، حتی اگر در چارچوب «یک کشور و دو سیستم» انجام شود.
پکن هم باید شهروندان خود را متقاعد کند که معترضان آشوبگر، تجزیه‌طلب یا حتی کسانی هستند که از جمهوری خلق چین متنفرند. برای این‌کار هم به رسانه‌های گروهی و شبکه‌های مجازی روی می‌آورد و بر حجم تبلیغات خود می‌افزاید. احتمالا این تبلیغات و حتی برخی رفتارهای معترضان، بر گروهی از شهروندان سرزمین اصلی چین موثر خواهد افتاد و به دو‌قطبی فعلی عمق بیشتری خواهد بخشید.
دولت مرکزی چین در عین حال تلاش خواهد کرد جلوی هر گونه الگوبرداری از این اعتراضات را بگیرد‌ و احتمالا تلاش خواهد کرد پیش از اول اکتبر به آن پایان دهد.
گروهی می‌گویند هنگ‌کنگ به‌سوی اعلام وضعیت اضطراری و حتی مقررات منع آمد و شد خواهد رفت. قوانینی که به اداره‌کنندگان اجازه دهد چنین کاری کنند وجود دارد، هرچند این قوانین از پکن نیامده‌اند‌ بلکه عمدتا بازمانده دوره استعمار هستند. در چنین وضعیتی دولت می‌تواند تقریبا تمامی حقوقی که این منطقه را از چین متمایز می‌کند، سلب کند.
گروهی دیگر اما می‌گویند اعتراضات، تصمیم‌گیری در چین را در وضعیت نامشخصی قرار داده ‌است. به تازگی خبرگزاری تایوان به نقل از «منابع» خود گفته دولت پکن به دو دسته تقسیم شده: «بازها»، که خواستار برخورد فوری، شدید و استفاده از همه ظرفیت‌ها هستند و «اعتدال‌گرایان» که فعلا می‌خواهند ببیند روند اعتراضات به کدام سو می‌رود.
برخی تحلیلگران هم معتقد هستند اعتراضات در نهایت، از نظر اقتصادی و سیاسی، به سود دولت مرکزی چین پایان خواهد یافت. در هر صورت اکنون سه ماه است که از اعتراضات می‌گذرد، خشونت‌ها، شمار مردم، ظرفیت‌ها و نوع اعتراضات، طولانی‌تر، شدیدتر و گسترده‌تر از اعتراضاتی ا‌ست که پنج سال پیش شکل گرفت. اعتراضات پنج سال پیش، رکورد سال‌های قبل را شکسته بود، اما نتیجه‌ای نگرفت و در نهایت به این روزها ختم شد. اعتراضات این روزها رکورد پنج سال پیش را شکسته است.
شاید این اعتراضات هم نتیجه‌ای نگیرد یا حتی سرکوب شود. شاید هم مجریان شهر راهی برای خروج از بن‌بست و مذاکره با معترضان بیابند، هرچند هنوز چنین مسیری را انتخاب نکرده‌اند و برای انتخاب آن به اذن جمهوری خلق نیاز دارند. شاید چین دست از افزایش نفوذ در هنگ‌کنگ ‌بردارد؛ چیزی که به خوش‌بینی نامحدودی نیاز دارد‌ آن‌هم در حالی که آسیا شاهد بازگشت موج تازه‌ای از ملی‌گرایی‌ ا‌ست. شاید هم چین مستقیما دست به دخالت بزند.