شوخی‌های جنسی ارتباطی با تعریف تئاتر ندارد

رییس هیات‌مدیره خانه تئاتر درباره خط قرمزهای تئاتر قبل از انقلاب در گفت‌وگو با ایرنا گفت: شما قبل از انقلاب اجازه نداشتید به مقام سلطنت و دربار هیچ نقدی وارد کنید و مسائلی را مطرح کنید که در تضاد با آنها باشد. به هیچ کدام از شخصیت‌های دربار نمی‌توانستید حرفی بزنید اما در بقیه مسائل آزاد بودید و هر چه می‌خواستید می‌توانستید بگویید و کسی کاری به کارتان نداشت.
ایرج راد افزود: شما می‌دانید ما و بچه‌هایمان چقدر از ریشه‌های فرهنگی خود دور شده‌ایم. الان اصلا کسی گلستان سعدی یا بوستان را نمی‌شناسد.
وی همچنین درباره تئاتر آزاد این روزها که پر از الفاظ رکیک و شوخی‌های جنسی است نیز بیان کرد: «در حقیقت این بخش مورد نظر ما نیست، چرا که شوخی‌های جنسی و الفاظ رکیک ارتباطی با تعریف تئاتر و وجهه فرهنگی آن ندارد. اما لازم است بگویم این گونه اجراها که جز خنداندن تماشاگر با هر گونه کلمات و اعمال ناشایست هدفی ندارند باعث جلب کسانی است که تماشاگر تئاتر به معنای اندیشه و تفکر همراه با خلاقیت‌های هنرمندانه نیستند. این گونه کارها با نام تئاتر بلوار، آتراکسیون، نمایش‌های سطحی و سرگرم‌کننده یا کمدی‌های مبتذل حتی در کشورهای دارای سابقه طولانی تئاتر و جایگاه ارزشمند در این هنر نیز به چشم می‌خورد.
در کشور ما نیز در قبل از انقلاب به عنوان تئاترهای لاله‌زاری همراه با اجراهای آکروبات، رقص، موسیقی‌های کافه‌ای و چشم‌بندی وجود داشت. البته نباید فراموش کرد تا قبل از سال ۱۳۳۲ کارهای ارزشمندی در سالن‌های لاله‌زار به اجرا درمی‌آمد و بعدها به این صورت تغییر وضعیت داد. اما این تئاترهای لاله‌زاری در حالی فعالیت داشتند که هنرمندان تئاتر به عنوان فرهیختگان جامعه در اداره برنامه‌های تئاتر با اجراهایی در تئاتر سنگلج (‌تالار ۲۵ شهریور)، گروه‌های فعال تئاتری مستقل مانند آناهیتا به سرپرستی اسکویی‌ها، گروه پاسارگاد به سرپرستی حمید سمندریان، کارگاه نمایش مربوط به تلویزیون ملی ایران و اجراهای دانشجویی در تالارهای مولوی، آمفی‌تئاتر دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و تالار فردوسی دانشکده ادبیات، همچنین تئاتر شهر و در زمینه اپرا تالار رودکی و بعضی گروه‌های مستقل تئاتری دیگر فعال بودند. گروه‌های آماتور هم در خانه‌های جوانان حضور داشتند و تمامی سالن‌ها تقریبا هر شب با استقبال تماشاگران با سلایق مختلف و ارزش‌های فکری متفاوت روبه‌رو بودند.»
این بازیگر درباره تغییرات این روند و رویکرد پس از انقلاب نیز می‌گوید: «پس از انقلاب در کنار اجراهای هنرمندان تئاتر، رفته رفته بعضی سالن‌ها با اجراهایی از قبیل نمایش‌های لاله‌زاری شکل گرفت و تحت عنوان تئاتر آزاد مشغول به کار شدند. در اوایل انقلاب تئاتر وضعیت بسیار خوبی داشت و به شدت مورد استقبال بود. خاطرم است که صف خرید بلیت تئاتر دور تئاتر شهر حتی به سه ردیف هم می‌رسید. کم‌کم تئاتر کمرنگ و مدتی تعطیل شد ولی دوباره از مرکز هنرهای نمایشی که بعدا تبدیل به اداره کل شد با حمایت بعضی مسوولان رونق گرفت و حتی نمایش‌هایی برای اجرا به خارج از کشور فرستاده شد. در اداره کل هنرهای نمایشی، شورای ساخت و شورای حمایت تشکیل شد و نماینده خانه تئاتر در این شوراها حضور داشت. بخشی به عنوان طراحی با حضور چندین طراح دکور و لباس که همگی کارآمد و کاربلد بودند به وجود آمده بود. کارگردان با مراجعه به واحد طراحی یکی از طراحان را انتخاب می‌کرد و بعد از آن طرح‌ها به شورای ساخت می‌آمد و در آنجا برای ساخت به واحد دکور و واحد خیاطی معرفی می‌شد. در شورای حمایت برآورد بودجه برای دکور، لباس، بروشور و مبلغی هم برای کمک به عوامل اجرایی کارگردان و بازیگران و غیره در نظر گرفته می‌شد و فروش سالن هم به گروه تعلق می‌گرفت.»
راد در انتهای صحبت‌های خود نیز گفت: «متاسفانه در ذهن بعضی از مسوولان، تئاتر صرفا به عنوان یک تفریح و سرگرمی است و حتی به عنوان یک شغل هم مطرح نیست و تنها یک کار تفننی است. این مسائل را بارها در نشست‌هایی که با مسوولین داشته‌ایم مطرح کرده‌ایم و خیلی وقت‌ها مسوولین پذیرای آن هم بوده‌اند ولی در عمل ره به جایی نبرده است.»