فدراسیون فوتبال یا دادگاهی عریض و طویل؟

رضا فراهانی- کمیته اخلاق این روزها خود یکی از پرحاشیه‌ترین بخش‌های فوتبال کشور است؛ کمیته‌ای که قرار است اخلاق‌گرایی را با اهرم‌های زور و فشار بر بازیکنان تحمیل کند. روسای این کمیته خود خیلی رفتار باثباتی نداشته‌اند و گاه شاهد پرونده‌های اخلاقی از همین افراد بوده‌ایم. در شرایطی که آبرو‌ریزی از افراد و تجسس در زندگی فردی آنها کار پسندیده‌ای نیست، اما کمیته اخلاق تبدیل به محلی برای کند و کاو در زندگی ورزشکاران شده است.
کمیته اخلاق قصد دارد با تصمیمات تنبیهی مسایل را حل و فصل کند، حال آنکه جایگزینی ارشاد و آموزش به جای تنبیه بازده بسیار بیشتری خواهد داشت و در نهایت نتیجه‌بخش‌تر خواهد بود. تنبیه و محرومیت مشکلی را حل نخواهد کرد. اینکه تفکر مصرف انواع دخانیات در ورزشکاران برای همیشه از بین برود بسیار مهم‌تر از آن است که ورزشکار در کوتاه‌مدت و به دلیل نگرانی از محرومیت‌های کمیته اخلاق چنین موضوعاتی را کنترل کند.
ایجاد حاشیه و جنجال در بازی‌های دربی همیشه نکوهیده بوده و بارها برنامه‌ریزی‌هایی انجام شده تا قبل از بازی‌های دربی جنجال رسانه‌ای ایجاد نشود، اما این بار با محرومیت بازیکن و ایجاد جنجال‌های رسانه‌ای شرایطی فراهم شد تا شیرینی لذت از فوتبال از بین برود و توجه افکار عمومی به سمت این حکم کمیته اخلاق جلب شود. نکته جالب توجه در این بین کوتاهی و بی‌توجهی روابط عمومی است که البته در فدراسیون‌های دیگر نیز بی‌توجهی روابط‌عمومی‌ها را شاهد هستیم. باشگاه‌ها طبق معمول اعلام می‌کنند که هیچ حکمی به دست‌شان نرسیده و تا زمانی که خبر نهایی در صدا‌و‌سیما منتشر شود، ماجرا را تکذیب می‌کنند. البته برای این حکم هم شاهد این موضوع بوده‌ایم. نگاه دوباره به موضوع ایجاد کمیته اخلاق سوال‌های متعددی را مطرح می‌کند. کمیته‌ای تشکیل شده است که هر بار برای بازیکنان و مربی‌ها تعیین‌ تکلیف می‌کند. اول از سوی کمیته اخلاق درباره مدل موهای یکی از بازیکنان خارجی اظهار نظر شد و اینکه او باید مدل موهایش را تغییر دهد، در حالی که چنین مسایلی به هیچ عنوان در فوتبال حرفه‌ای دنیا مطرح نیست. چگونه مدعی داشتن لیگ حرفه‌ای هستیم، آن هم زمانی که هیچ امکانات خاصی برای تیم‌های بزرگ مثل استقلال و پرسپولیس فراهم نکرده ایم. در شرایط فعلی بهتر آن است که ادعای داشتن لیگ حرفه‌ای را فراموش کنیم و با یک لیگ آماتور و حقوق‌های آماتور به فوتبال ادامه دهیم. امر و نهی کردن به لژیونرهایی که برای ارتقای فوتبال ایران وارد فوتبال کشور می‌شوند در نهایت موجب می‌شود آنها از ادامه همکاری خود منصرف شوند و این روند فوتبال کشور را دچار رکود خواهد کرد. کار فرهنگی باید با اصول و برنامه انجام شود و فشار و ارعاب هیچ مشکلی را حل نمی‌کند. این روش موجب می‌شود بیشتر نیروی ورزش هدر رود و درنتیجه ورزش کشور ضعیف و ضعیف‌تر شود. وجود کمیته اخلاق در شرایطی که کمیته انضباطی وجود دارد، هیچ ضرورتی ندارد و کافی است اختیارات کمیته انضباطی کمی گسترده‌تر شود تا همه امور را تحت سیطره خود داشته باشد. این مهم که باید قواعد و چارچوب‌های اخلاقی را رعایت کرد بر کسی پوشیده نیست، اما رعایت این قواعد و چارچوب‌ها با تبدیل فدراسیون فوتبال به دادگاهی عریض و طویل فراهم نخواهد شد. کمیته اخلاق، کمیته انضباطی، منشور اخلاقی، هر یک تبدیل به لایه‌هایی از دادگاهی در فدراسیون فوتبال شده‌اند. در دوره ریاست کفاشیان این روند چند برابر شده بود و به نوعی حضور قضات دادگاه‌های کیفری و خانواده در کمیته انضباطی و امروز در کمیته اخلاق نیازمند حضور حقوقدانان در حوزه ورزش است. بررسی امور ورزشی نیازمند دانشی است که از سوی این کارشناسان محقق خواهد شد نه قضات دیگر. yahoo.com1@r_f60