فرشته احمدی

در سال ۱۳۵۱ در خرم‌آباد به دنیا آمد اما خانواده‌اش بلافاصله بعد از تولد او به کرمان نقل مکان کردند. در سال ۱۳۶۹ برای تحصیل در رشته معماری به تهران آمد و بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران سال‌ها در رشته معماری کار کرد و همزمان داستان‌نویسی را که از کودکی شیفته‌اش بود، جدی‌تر دنبال کرد و بعدها به تدریج کار معماری را رها کرد. با این حال هنوز هم گمان می‌کند اگر به عقب برگردد باز هم معماری را برای تحصیل دانشگاهی انتخاب می‌کند زیرا به گفته خودش هیچ رشته‌ای مانند معماری فضا، ساختار و ایده‌پردازی را به شیوه‌ای ملموس برایش قابل درک نمی‌کند و علاوه بر آن کار در این رشته امکان داشتن زندگی مستقل را که برایش بسیار مهم بوده، فراهم کرده. اولین داستان منتشرشده او داستانی کودکانه است به نام «بی‌اسم» که در سال ۱۳۸۲ به چاپ رسید.
مجموعه داستان «سارای همه» شامل ۱۲ داستان کوتاه است که در سال ۱۳۸۳ منتشر شد و تک‌داستان «تلویزیون» از این مجموعه جزو برگزیده‌های جایزه گلشیری بود. فرشته احمدی سه سال بعد اولین رمانش به نام «پری فراموشی» را منتشر کرد که به زندگی دختری جوان در دو بخش می‌پرداخت؛ بخش اول زندگی درونی او را می‌کاوید و در بخش دوم حیطه‌ای وسیع‌‌تر یعنی زندگی اجتماعی او مورد کنکاش قرار می‌گرفت. این رمان با پرداختن به مشکلات میان دختران و مادران واکنش‌هایی متفاوت را برانگیخت و مورد توجه اهالی ادبیات قرار گرفت. «پری فراموشی» از سوی جایزه مهرگان تقدیر شد و جایزه بخش کتاب‌فروشان را در جایزه ادبی روزی‌روزگاری به خود اختصاص داد.
احمدی سال بعد رمان «جنگل پنیر» را منتشر کرد و شخصیت اصلی داستان را راهی سفر کرد تا چیزهایی را درباره زندگی گذشته‌اش کشف کند. این رمان در فصل‌های یک در میان به زندگی حال و گذشته قهرمان داستان می‌پردازد و تلاش می‌کند نسبت او را با شهری که در آن بزرگ شده، مردها، خانواده و شغلش روشن کند. مجموعه داستان «گرمازدگی» در سال ۱۳۹۲ منتشر شد و نسبت به مجموعه اول این نویسنده دغدغه‌ها و مسائلی یکسره متفاوت را مطرح می‌کرد. راویان این داستان‌ها بیشتر از اینکه با دیگری در تعارض باشند با جامعه درگیرند و بالاخره مجموعه داستان «هیولاهای خانگی» با هشت داستان در سال ۱۳۹۵ آخرین اثر این نویسنده تا‌کنون است. «هیولاهای خانگی» داستان‌ آدم‌هایی را روایت می‌کند که می‌خواهند زندگی‌شان را تغییر دهند اما چگونه و در چه جهتی؟ همه راویان این هشت داستان به نوعی در آستانه تغییرند و در طول داستان می‌کوشند برای خودشان روشن کنند چه چیزی را باید عوض کنند و چه چیزی آنها را به پذیرش این تغییرات وادار می‌کند.
فرشته احمدی علاوه بر داستان‌نویسی، در یکی دو دهه گذشته نقدها و یادداشت‌های متعددی در نشریات مختلف منتشر کرده و داور جایزه‌های گلشیری، یلدا، روزی‌روزگاری و بهرام صادقی
بوده است.