فرهنگ هولناک یک طایفه

آگوری‌های هند کنار محل سوزاندن مردگان زندگی کرده و استخوان آنان را محل استراحت خود می‌دانند و جمجمه مردگان سوزانده شده را ظرفی برای نوشیدن و باقیمانده اجساد را به عنوان غذا مصرف می‌کنند.
آگوری‌ها به گروهی از پیروان افراطی شیوا گفته می‌شود که معتقدند تمامی ویژگی‌ها مانند علم و قدرت به طور مطلق در شیوا وجود دارد. این گروه، روح هر انسانی را شیوا و دارای خصایص مطلق می‌دانند که به وسیله‌ هشت خصلت نامناسب (آستاما هاپاسا) مانند نیروی جنسی، خشم، طمع، وسواس، ترس، شرم و نفرت به بند کشیده شده است. این گروه تمامی تلاش‌شان این است که به وسیله مبارزه با این هشت خصلت، روح شیوایی را آزاد کرده و به ویژگی‌های نامنتهی دست پیدا کنند. به طور مثال سوزاندن را راه مبارزه با ترس، آزادی نیروی جنسی را راه مبارزه با نیروی جنسی و لخت بودن را راه مبارزه با شرم می‌دانند.
این گروه اگرچه شباهت‌هایی به مرتاضان کاپالکا دارند که در قرون وسطی در کشمیر زندگی می‌کردند اما به طور قطع معلوم نیست از وارثان آنان به شمار آیند. این گروه در کنار محل سوزاندن مردگان زندگی می‌کنند و استخوان آنان را محل استراحت خود می‌دانند و جمجمه مردگان سوزانده شده را ظرفی برای نوشیدن و باقیمانده اجساد را به عنوان غذا مصرف می‌کنند و بر این باورند که این کار به آنان نیرو خواهد بخشید. شاید چنین باوری از این جهت باشد که این جسم حامل روح شیوایی بوده است.
این گروه علاوه بر استفاده از باقیمانده اجساد، الکل و حشیش نیز مصرف کرده و حتی به نوشیدن ادرار خود و جانوران نیز مبادرت می‌ورزند. این گروه به طور معمول خود را با خاکستر مردگان می‌پوشانند و معتقدند که این عمل آنان را جوان نگه می‌دارد. فرقه آگوری رب‌النوع کالی را تقدیس می‌کنند.
جمع کثیری از هندوان با این فرقه مخالف بوده اما برخی نیز برای آنان مقام شفادهی افراد مریض را قائل هستند و در توجیه این مطلب عنوان می‌کنند: این افراد توانایی انتقال آلودگی و مریضی را دارند.
افراد قبیله آگوری در هند مردگان خود را می‌خورند و معتقدند که این کار، پیری را از آنها دور می‌کند و به آنان نیروی فوق‌العاده می‌بخشد. افراد معتقد به این باور را می‌توان در بنارس به آسانی از روی موهای بلند و گوریده‌شان و همچنین لباس‌های آغشته به خاکستر آنها تشخیص داد. این افراد از گوشت مردگان سوزانده شده تغذیه و به گفته خودشان با آنها ارتباط برقرار می‌کنند. آنها معتقدند این کار موجب می‌شود به ایشان نیروی ماورای طبیعی اعطا کنند. آنها همچنین برای دانش خود از هنر سحر و جادو استفاده می‌کنند. بسیاری از مردم بر این باورند که آنها صاحب قدرت سحر و جادو و همچنین ارتباط با ارواح هستند. به همین خاطر مورد احترام قرار می‌گیرند.
عامل ارتباط مردم با این گروه، بیشتر به خاطر پیشگویی‌هایی است که آنان انجام می‌دهند.
پیروان و اقوام این فرقه با ظاهرهای متفاوت از سایر پیروان مثل هندوها، سیک‌ها، جین‌ها، مسلمانان و… قابل شناسایی هستند. این راهبان از ترکیبی از ماری‌جوانا، الکل و مدیتیشن (مدیتیشن به معنای متمرکز کردن ذهن است. این تمرکز می‌تواند روی یک صدا، عبارت یا دعا، شیء، تصویر، آگاهی از خویشتن، نحوه تنفس، فرایض دینی و… صورت گیرد. هدف از این کار آگاهی از لحظه حال، رسیدن به آرامش، و کاهش استرس است.
مدیتیشن موجب ارتقای شخصیت و رشد روحانی و معنوی می‌شود) برای رسیدن به حالت تعلیق خود استفاده می‌کنند تا بتوانند خود را نزدیک‌تر به شیوا، یکی از رب‌النوع هندو، نزدیک کنند.
آنها رسوم عجیبی از جمله خوردن گوشت، مدفوع و ادرار انسان دارند. خیلی مرموزند و هندی‌ها به شدت از آنها می‌ترسند. هندی‌ها می‌گویند آن راهبان می‌توانند آینده را پیش‌بینی کنند، روی آب راه بروند و کارهای اهریمنی انجام دهند. اعضای قبیله آگوری همچنین فکر می‌کنند اگر خود را بدون هیچ پیشداوری‌ای در معرض مسائلی که دیگران تابو و آزار‌دهنده می‌دانند قرار دهند، می‌توانند در مسیر رسیدن به روشنگری و روشنفکری قدم بردارند.
از رسوم طایفه آگوری می‌توان به جویدن سرِ حیوانات زنده، رنگ زدن بدن‌شان به وسیله خاکستر اجساد آتش زده شده و همچنین انجام مدیتیشن در بالای اجساد اشاره کرد. آنها در محل‌های مرده‌سوزانی زندگی می‌کنند؛ جایی که گفته می‌شود رب‌النوع‌های «لرد شیوا» و «کالیما» در آنجا زندگی می‌کنند. تغذیه آنها از بقایای چیزهایی است که دیگران در آنجا پرتاب می‌کنند.
در واقع مرگ و فرسایش این راهبان را احاطه کرده است. طایفه‌ آگوری از متعلقات دنیوی اجتناب می‌کنند و اغلب برهنه راه می‌روند. منطق آنها نیز دوری از زندگی مادی و زمینی است و آنها تمایل دارند بدن را در خالص‌ترین شکلش به نمایش بگذارند. آگوری‌ها پیشینه خود را در قرن ۱۷ میلادی و شخصی به نام «بابا کینارام» جست‌وجو می‌کنند. گفته می‌شود او ۱۷۰ سال عمر کرد.
نکته‌ای که خوب است در مورد شهرهای مقدس هند به خصوص «بنارس» بیان شود این است که این‌گونه شهرها محل خوبی برای گردشگری نیست. با توجه به باور هندوان، کسانی که به این شهرها می‌آیند با هدف دل کندن از دنیا و ناپاکی‌ها و توجهات معنوی به این سفر آمده‌اند بنابراین امکانات رفاهی در حداقل قرار دارد و بسیاری از اعمالی که در آنجا انجام می‌شود برای یک غیرهندو غیرقابل درک و شاید غیرقابل باور باشد.