قرار نبود این‌گونه شود

کارد به استخوان رسیده است. گرانی همان دردی است که از هر طرف بخوانی درد خوانده می‌شود، از گوشت و مرغ تا خانه دست روی هرچیز بگذاری قیمتش افزایش یافته است. دولت محمود احمدی‌نژاد چیز دیگری می‌گفت، شعارش حرف دیگری بود. حتی اگر امروز معاون رییس دولت بگوید وضع مردم خوب است و متولی مسکن او افزایش قیمت را نبیند، گرانی‌ها را هم نبیند مردم فراموش نمی‌کنند ردای قدرت با چه وعده‌هایی به تن این دولت پوشانده شد.
قرار دولت با مردم این نبود که امروز عضو شورای عالی مسکن با خاطری آسوده از گرانی ۲۰ درصدی اجاره‌بها بگوید؛ قرار دولت با مردم این نبود که وقتی کارد به استخوان رسید تازه به فکر اختیارات ویژه برای کنترل بازار مسکن بیفتند. حالا نیکزاد می‌گوید که چهار راهکار برای کنترل بازار داشته‌اند، از مسکن مهر می‌گوید و استقبال مردمی که آنقدر رویای خانه‌دار شدن را دور می‌بینند که در بیابان هم برایشان ثبت‌نام کنی، صف می‌کشند؛ این صف کشیدن‌ها نشانه خوبی نیست آقای وزیر. مردم در مانده‌اند از هر طرف که می‌روند دخل و خرجشان با هم یکی نیست. بازار مسکن را می‌خواستید با تعزیرات کنترل کنید مگر مسکن، حبوبات است که چند گران‌فروش را جریمه کنید تا بقیه حساب کار دستشان بیاید؟ اگرچه در کنترل قیمت همان حبوبات هم دولت شما چندان کامیاب نبوده است.حالا برای تهرانی‌ها مسکن قسطی می‌سازید. تا شما ثبت‌نام کنید و ساخت‌وساز شروع شود باید کلید دولت را تحویل ساکنان بعدی بدهید؛ ساکنانی که هر که هستند از همسویان شما نخواهند بود. تا مردم صف کشیده راهی خانه‌هایی شوند که شما می‌خواهید برایشان بسازید، قیمت‌ها از این هم بیشتر می‌شود. همیشه عقب هستید. نیاز بازار روز به روز افزایش می‌یابد و شما همیشه از نیاز مردم عقب می‌مانید.