قضاوت که می‌شوی، سکوت کن

رقیه حسینی- قضاوت که می‌شوم‌. تنها سکوت می‌کنم‌.
از کنار تهمت‌های ناروا
تنها می‌گذرم‌.
برای ثابت کردن خود نمی‌خواهم هیچ حرفی بزنم‌ یا هیچ بحثی
پیش بکشم‌.
گاهی که حسادت دیگران را به تجربه‌های دشوارم می‌بینم، تنها خاموش می‌شوم‌. گاهی تنها سکوت، آرامش‌بخش است‌.
گاهی کسانی ریاست را به دست می‌گیرند که به دنبال هیچ چیز جز تغییر نمی‌گردند‌. تغییری نکرده‌ام‌. اما چون او حاکم است، حکم می‌کند که دچار تغییر شده‌ام‌. این استدلال را به هر قیمتی ثابت می‌کند‌. جار می‌زند‌. ذره‌ذره ارزش‌هایم را در خود می‌کشد‌. و مرا در ذهن خود دانش‌آموزی تغییریافته می‌یابد‌. با خاطراتی خوب از خوبی‌ها و موفقیت‌هایم برایم افسوس می‌خورد‌. سر تکان می‌دهد و سعی در برگرداندنم به دوران گذشته دارد‌؛ دورانی که در آن هنوز در ذهنش تغییر نکرده بودم‌.
من همانم‌. هر چند دیگران جور دیگری فکر کنند‌.
تهمت‌ها، قضاوت‌ها، بدگویی‌ها، خبرچینی‌ها و‌.‌.‌. هیچ‌گاه مرا در خودم تغییر نمی‌دهد‌.
تنها ساده می‌گذرم‌. فراموش می‌کنم‌. دعا می‌کنم و می‌بخشم‌.
همیشه با خود می‌گویم‌: «این نیز بگذرد»‌.