مایلی‌کهن: چرا پرسپولیس را به من پیشنهاد نمی‌دهند؟

|جهان صنعت| محمد مایلی‌کهن که چند وقت پیش تیتر یک شده بود، دیروز دوباره هوس کرد تا تیتر یک شود. او در گفت‌و‌گویش حسابی به پرسپولیس و مدیرانش تاخت و حتی از دولت هم به خاطر انتصاب رویانیان انتقاد کرد. حاجی‌مایلی با این گفت‌و‌گو همه را شوکه کرد چرا‌که او معمولا از دولت‌های نهم و دهم انتقاد نکرده است. جملات مایلی‌کهن به سرخی پرسپولیس بوی خون می‌دهد: خانه از پای‌بست ویران است. از بس درباره مشکلات پرسپولیس گفته‌ام گلویم پاره شده است. واقعیت امر این است که مشکل ورزش ایران این است که تخصص جایی در تصمیم‌گیری‌ها و انتخاب‌ها ندارد. من نوعی که پوست و استخوان و گوشتم از ورزش است باید خانه‌نشین باشم و دیگران در این فوتبال حضور داشته باشند و آقایانی بیایند که در ستاد سوخت هم تخصصی ندارند اما چون فوتبال تابلو دارد و در پایان مشخص می‌شود که چند چند باخته‌ای نمی‌توانند فرار کنند، مطمئن باشید اگر در سوخت هم تابلوی نتایجی بود آنها هزار بر صفر باخته بودند. یکی از اصولی‌ترین کارهای ستاد سوخت این است که باید مصرف در کشور را پایین بیاورد و یکی از راه‌های ساده‌اش سهمیه‌بندی بود اما اگر می‌خواهیم درست عمل کنیم باید با بهینه‌سازی موتور خودروها مصرف را پایین بیاوریم. در حالی که میانگین مصرف سوخت در کشورهای دیگر ۵/۵ تا ۶ لیتر در ‌صد کیلومتر است اینجا مصرف سوخت‌های خودروها ۱۱ تا ۱۲ کیلومتر در این مسافت است‌ بنابراین می‌بینید که اگر تابلو در اینجا وجود داشت آنها در آن کارشان هم شکست خورده بودند، با این حال برای این نوع مدیریت در فوتبال باید تاسف خورد.

 حمله به ژوزه

حالا نوبت سرمربی پرسپولیس است: می‌گویند ژوزه در مصر موفق بوده است اما من می‌خواهم بپرسم مصر در کجای این فوتبال است؟ بدبختی ما این است که تیم ملی با من در امارات با سه گل عربستانی را می‌برد که سرمربی‌اش وینگاداست و بعدا همین وینگادا سرمربی پرسپولیس می‌شود، اما چرا هیچ موقع پرسپولیس را به من پیشنهاد نمی‌دهند؟ حالا هم رفته‌اند و ژوزه‌ را آورده‌اند و این همه با آب و تاب از کارنامه‌اش می‌گویند این در حالی است که شرایط سنی او اجازه نمی‌دهد حتی کنار زمین حرف بزند. صحبت‌هایش را هم که پس از بازی‌ها شنیده‌ایم، یا بد صحبت می‌کند یا حرف‌هایش را بد ترجمه می‌کنند. او فقط می‌گوید بد بودیم و باختیم یا خوب نبودیم و باختیم و حتی تحلیل دو سه دقیقه‌ای عادی هم نمی‌دهد. اعتقاد دارم به احتمال ۸۰- ۷۰ درصد او را به خانه خواهند فرستاد. اگر پرسپولیس روز جمعه شکست می‌خورد صددرصد برکنار می‌شد. با این حال دلیل همه این مسایل این است که امثال من خانه‌نشین هستیم و هیچ‌گاه مربیگری در پرسپولیس را به من و امثال من پیشنهاد ندادند. انتقادی که می‌کنم ربطی به این دولت ندارد و در تمامی دولت‌ها بوده است. زمان دولت آقای خاتمی آقای حاجی سرپرست یکی از شعب انتخاباتی ایشان بود و بعد از انتخابات اول وزیر تعاون و بعد به عنوان وزیر آموزش‌و‌پرورش انتخاب شد. این نشان می‌دهد که در تمامی دولت‌ها این طور بوده که در بیشتر انتخاب‌ها تخصص جایی نداشته است. اگر تخصص جایی در انتخاب‌ها داشت نباید با یک زلزله ۲/۶ ریشتری این ‌همه خانه خراب شود و این همه آواره داشته باشیم.‌ البته انتقاد از دولت که از سر و صورت این جملات می‌بارد.

 حمله به رویانیان

این جملات مایلی‌کهن علیه رویانیان هم جالب است: در گفت‌وگویی که چند روز پیش انجام دادم گفتم که در آن دنیا من جلوی آقای رویانیان را می‌گیرم چرا‌که این حرف‌هایی که الان می‌زنم را مدت‌ها پیش هم زده بودم اما آقایان توجه نکردند و فکر کردند با هزینه کردن می‌توانند مشکلات فوتبال را حل کنند. تمامی این حرف‌هایی که می‌زنم به خاطر منافع ملی است و نمی‌توانم سکوت کنم و با محافظه‌کاری شاهد از بین رفتن استعدادهای ورزش و فوتبال باشم. علی کریمی به شالکه رفت و در شش ماه فقط ۶۰ دقیقه برای این تیم بازی کرد اما نمی‌توانست یک کلمه حرف بزند یا حتی از روی نیمکت بلند شود‌ البته مقصر کریمی نیست، مقصر کسانی هستند که چنین شرایطی را فراهم کرده‌اند. می‌بینیم آقایان به خاطر عدم آشنایی و عدم تخصص هر آدم کوچکی را بزرگ‌تر از پرسپولیس جلوه می‌دهند. متاسفانه پرسپولیس شخصیت باشگاهی‌اش را از دست داده و تا زمانی که این شخصیت احیا نشود مشکلاتش بزرگ و بزرگ‌تر می‌شود. در فوتبال دنیا بازیکنان همه چیزشان زیر نظر باشگاه است و تا تمرین، تغذیه و استراحت خوب نباشد‌ بازیکنی مانند مسی رو نمی‌آید‌ اما در اینجا می‌بینید که به بازیکنان قراردادهای میلیاردی و چند صد میلیونی داده می‌‌شود و تازه سر پاداش هم با هم دعوا می‌کنند. اینها را خود آقایان به خاطر نداشتن تخصص ایجاد کرده‌اند. ما در این ورزش به پلیس ورزشی و قاضی ورزشی هم نیاز داریم.من روزی به رویانیان گفتم که تو اهل مازندرانی و من اهل گیلان و وقتی من به گیلان می‌روم و با خانواده‌های دوستان و آشنایان دیدار می‌کنم در هر خانواده چهار، پنج جوان رشید می‌بینم که یا افسرده‌اند یا ناامید شده‌اند. اگر به هر کدام از این جوانان یکصد هزار تومان بدهی و به آنها بگویی که از هشت صبح تا پنج بعدازظهر کار کنند خودشان و خانواده‌هایشان احیا می‌شوند و این پول سرجمع برای هر یک از آنها می‌شود سالی یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان. پس چطور می‌شود که شما به بازیکنان فوتبال که قراردادهای چند صد میلیونی می‌بندند برای برد در داربی ۱۵ میلیون پاداش می‌دهید. همین است که وقتی چنین پول‌هایی می‌گیرند هر روز موبایل و ماشین‌شان را عوض می‌کنند. خانه هم که دارند و خودمان هم آنها را از کلانتری بیرون می‌آوریم. چگونه است که می‌خواهیم از این بازیکنان فوتبالیست بسازیم. آن وقت می‌بینیم در کشوری مانند انگلیس که می‌گویند همه چیزش آزاد است، وقتی جان تری یک کار انجام می‌دهد، بازوبند کاپیتانی را از او می‌گیرند و می‌گویند کاپلو برو به جهنم. فکر می‌کنم خانه از پای‌بست ویران است.

 حمله به کی‌روش

او به سرمریی تیم ملی هم رحم نمی‌کند، البته برای کسانی که تیم ملی را اداره می‌کنند این نوع فوتبالی که دیروز دیدیم اهمیتی ندارد. کی‌روش دو سال است که به فوتبال ایران آمده و هر بار می‌گوید با همین نفراتی که دعوت کرده‌ایم کار را به جلو می‌بریم و این نشان می‌دهد که اصلا لیگ دیده نمی‌شود. در مدتی که کی‌روش و دستیارانش آمده‌اند آنها چند سفر به شهرستان‌ها داشته‌اند؟ همین می‌شود که بازیکنی مانند پویا نزهتی و میلاد غریبی با وجود آنکه دو، سه سال است خوب بازی می‌کنند دیده نمی‌شوند و به جای آن بازیکنی مانند امید نظری یا قوچان‌نژاد به تیم ملی می‌رسند. من نسبت به آینده تیم ملی نگرانم و این نگرانی من با دلیل و برهان است. البته تیم ملی هم فوتبال پویا نمی‌خواهد و ما تنها دل خوش کرده‌ایم به اسم‌های بزرگ. می‌خواهم یک حساب دو دو تا چهار تا انجام دهم. ما سه بار با مربیگری کی‌روش برابر قطر بازی کرده‌ایم که دو بارش در تهران بوده است و در هر سه بازی به نتیجه مساوی رسیده‌ایم. این‌گونه چطور توقع دارید که من مانند برخی آقایان محاظفه‌کار شوم و صدایم در نیاید و بگویم تیم ملی خوب بازی می‌کند. گفته بودم فوتبال ما هم استعدادهای فراوانی دارد اما دستیار کی‌روش پاسخ داده بود معیار فوتبال خوب، داشتن استعداد نیست. برایم این اظهار‌نظر بسیار جالب بود. متاسفانه می‌بینیم در تیم ملی بدنساز خارجی تیم ملی فکر می‌کند خانه خاله است و با وجود داشتن قرارداد سر از کشور دیگری درمی‌آورد و اکنون کی‌روش مربی بدنسازی را آورده که تنها پنج سال سابقه مربیگری دارد. آن هم در شرایطی که ما در ایران این همه بدنساز قابل داریم. فکر می‌کنم اگر کی‌روش دو برد بیاورد و ایران را به جام جهانی ببرد که دیگر هیچ. درست است که ما یکسری دشمن داریم اما دشمنان واقعی، خودمان هستیم.