مایکل مور دوباره عصبانی شد

مایکل مور گفت قتل مدیرعامل بیمه سلامت و درمان را محکوم نمی‌کند چون سیستم بیمه آمریکا از مرگ مردم پول در می‌آورد.
مردی که متهم به تیراندازی به برایان تامپسون مدیرعامل بیمه «یونایتد هلت کر» شده، با یاد کردن از فیلم «سیکو» مایکل مور در سال‌۲۰۰۷، پای این کارگردان منتقد را به ماجرای خود باز کرد. مایکل مور که کارگردان برنده اسکار و سازنده مستندهایی مانند «بولینگ برای کلمباین» و «سیکو» است هم در پاسخ نوشت خشم عمومی را که علیه «سیستم بیمه درمانی خونخوار، سودمحور و قاتل آمریکا» توسط لوئیجی مانژیون برانگیخته شده، کوچک و محکوم نمی‌کند. مانژیون متهم شده که ضارب برایان تامپسون، مدیرعامل بیمه در خیابان‌های منهتن است. وی در بیانیه خود که توسط یک روزنامه‌ منتشر شد، نوشت که اعتراض وی ناشی از ناامیدی از سیستم مراقبت‌های بهداشتی آمریکاست و افزود شرکت‌های بیمه بیش از حد قدرتمند شده‌اند و در نتیجه از شهروندان سوءاستفاده می‌کنند. وی به فیلمی که مور با همراهی نویسنده الیزابت روزنتال ساخته به عنوان نمونه‌ای یاد کرده که به این فساد توجه کرده‌ است. مور هم در یک مقاله طولانی که عنوان آن را «مانیفست علیه شرکت‌های بیمه سلامت سودآور» نامید، نوشت که گفته‌های مانژیون موجب شده تا از او خواسته شود در این باره اظهارنظر کند. وی نوشت: خیلی پیش نمی‌آید که کار کسی از یک قاتل واقعی یک امتیاز پنج‌ستاره دریافت کند. ایمیل‌ها در حال سرازیر شدن هستند. پیام‌های متنی، درخواست‌های بسیار از سوی رسانه‌ها‌… . «سیکو» که سال ۲۰۰۷ به نمایش درآمد، بیمه درمانی و صنعت داروسازی آمریکا را در مقایسه با سیستم‌های مراقبت بهداشتی جهانی در کانادا، بریتانیا و کوبا بررسی کرد و نامزد بهترین مستند در جوایز اسکار آن سال شد. مور در ادامه اظهار کرد بسیاری از او پرسیده‌اند که آیا قتل تامپسون را محکوم می‌کند یا خیر و نوشت: «بعد از قتل مدیر عامل «یونایتد هلت‌کِر»، بزرگ‌ترین شرکت بیمه میلیارد دلاری، خشم فوری نسبت‌به صنعت بیمه سلامت به وجود آمد و برخی برای محکوم کردن این خشم پیش‌قدم شده‌اند اما من یکی از آنها نیستم». وی در ادامه نوشت که این عصبانیت کاملا موجه است و افزود: «خیلی وقت است که رسانه‌ها چنین مشکلاتی را پوشش می‌دهند. مساله جدیدی نیست. این خشم همیشه در حال جوشیدن بود و من قصد ندارم آن را تضعیف کنم یا از مردم بخواهم ساکت شوند. من می‌خواهم روی این عصبانیت بنزین بریزم.» مور نوشت که خشم مورد بحث «درباره کشتن یک مدیرعامل نیست»، بلکه «درباره مرگ و بدبختی دسته‌جمعی است؛ درد جسمی، آزار روانی، بدهی‌های پزشکی، ورشکستگی برای ادعاهای ردشده و مراقبت‌هایی که رد می‌شود و فرانشیزهای بی‌انتها در بالای حق بیمه‌های بالونی که این صنعت «مراقبت‌های بهداشتی» دهه‌هاست علیه مردم آمریکا وضع کرده است. وی افزود: هیچ‌کس هم مانع کار آنها نیست! فقط یک دولت – دو حزب داغان و امکان دزدی که راحت فراهم است و بله، قتل». مور افزود: بله، من قتل را محکوم می‌کنم و به همین دلیل است که من صنعت مراقبت‌های بهداشتی پست، درنده، تشنه به خون و غیراخلاقی آمریکا را محکوم می‌کنم و هر یک از مدیران عامل این سیستم را که مسوول این رفتار هستند و هر سیاستمدار حامی آن را محکوم می‌کنم. پول آنها را می‌گیرند و این سیستم را به جای پاره کردن، درهم شکستن و دور انداختن، ادامه می‌دهند.