ما رویایی داشتیم

جمعیت امام علی- کودکی چند ماهه، نحیف، نالان و چسبیده بر تخت درد و اعتیاد‌. کودکی که نخستین تجربه‌اش از این دنیای شکننده و شیشه‌ای، مملو از درد و رنج ناشی از ماده مخدر شیشه بود‌. امروز، ۳۶۵ روز، دقیقا یک سال از پرپر شدن رویایمان می‌گذرد‌. در تمام این روزها تصویر درد کشیدن و تقلای لحظه به لحظه معصومیت سرزمین‌مان پیش روی‌مان زنده بود‌. اما ما هنوز رویایی داریم‌؛ رویای اینکه دیگر هیچ کودکی با درد اعتیاد زاده نشود‌. رویای اینکه اگر کودکی در بدو تولد با این درد آشنا شد، درد تنهایی، بی‌توجهی و بی‌مسوولیتی ما بر دردهایش افزون نکند‌. رویای اینکه تمامی افراد مسوول در این زمینه بدانند، مرگ رویاهای کودکان یک سرزمین را با یک نامه و دو امضا پایان نخواهد بود‌. رویای اینکه دیدن یک کودک مبتلا به اعتیاد، اول دربه‌دری و هروله‌مان در میان بیمارستان‌ها نباشد‌. مطالبات‌مان را سال گذشته اعلام کردیم و امسال اعلام می‌کنیم که هنوز پیگیر بندبند آن مطالبات هستیم‌.