مدیریت ورزش کشور در تسخیر رابطه

رضا فراهانی – خیلی رک و صریح و بی‌پرده و بی‌هیچ حاشیه‌نویسی می‌خواهیم به سراغ اصل مطلب برویم؛ موضوعی که دل صدها نفر از اهالی ورزش را به درد آورده اما هیچ ککی از آقایان نمی‌گزد. موضوع اصلی اینجاست که همیشه و همواره از جدایی سیاست از ورزش سخن می‌گوییم و به اندک تخلفاتی که در سطح بین‌المللی به واسطه مسایل سیاسی که در ورزش به وجود می‌آید خرده می‌گیریم اما از آنجا که عادت نداریم یک سوزن به خودمان و بعد از آن یک جوالدوز به دیگران بزنیم غافل از عملکرد سیاسی در ورزش کشورمان هستیم.
بهتر است واضح و ساده‌تر بگوییم که چرا باید در اساسنامه انتخابات فدراسیون‌ها برای نمایندگان مجلس و به‌طور کلی سیاسیون جایگاهی برای کاندیدا شدن در نظر گرفته شده باشد اما هیچ تفاوتی میان یک فارغ‌التحصیل رشته تربیت‌بدنی و علوم ورزشی با فارغ‌التحصیل رشته‌های دیگر مانند جانورشناسی، مدیریت بیمه، مهندسی معدن و… برای کاندیدا شدن جهت کسب کرسی ریاست فدراسیون نباشد. آیا این ظلم در حق ورزشی‌ها نیست؟! چرا فردی با کارشناسی ارشد یا حتی دکترای یکی از گرایش‌های علوم ورزشی را به عنوان مدیریت‌های غیرورزشی در سازمان‌ها و وزارتخانه‌ها نمی‌آورند اما هر فردی با هر مدرکی می‌تواند در ورزش حضور پیدا کرده و بدتر از آن اینکه مدیریت کند. پس چرا این سیل دانشجوی تربیت‌بدنی و علوم ورزشی از دانشگاه‌ها فارغ‌‌التحصیل می‌شوند؟ اگر نیازی به متخصصان این رشته در ورزش کشور وجود ندارد این رشته‌ها را حذف کنیم تا برخی‌ها با طیب خاطر بیشتری بتوانند در محافل ورزشی حضور پیدا کنند و به‌عنوان مدیر ورزشی (البته برای شغل چندم) مشغول فعالیت شوند.
روز گذشته خبری مبنی بر انتخاب دکتر صالحی‌‌امیری به عنوان خبره ورزشی در آستانه انتخابات کمیته ملی المپیک به گوش رسید که به واقع داد همه ورزشی‌ها از خبرنگار گرفته تا استاد دانشگاه و مدیران ورزشی کشور را درآورد؛ فردی که شاید در مباحث فرهنگی از قدرت بالایی برخوردار باشد و عملکرد قابل‌قبولی در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی داشته باشد اما آیا سرپرستی ۷۰ روزه در وزارت ورزش می‌تواند رزومه خوبی برای ایشان جهت حضور در انتخابات کمیته ملی المپیک به حساب آید؟ فردی که یک‌بار موفق به کسب رای اعتماد نمایندگان مردم جهت حضور در راس امور ورزش کشور نشده است به صرف لابی‌های درون‌حزبی می‌تواند به عنوان مرد اول سازمانی از ورزش انتخاب شود که در بزرگ‌ترین رویداد ورزشی جهان باید آبروی ایران عزیزمان را بخرد؟
به نظر می‌رسد وقت آن فرا رسیده که افرادی را با رزومه‌های مشخص و کارنامه‌های قابل قبول در ورزش کشور به کار بگیریم دقیقا همان چیزی که روحانی در سخنرانی‌های قبل از انتخاب‌شان مبنی بر شایسته‌سالاری و گلایه از رابطه‌سالاری مطرح می‌کردند بی‌تردید کمیته ملی المپیک و فدراسیون‌های ورزشی هرگز جای تجربه‌اندوزی در زمینه مدیریت ورزشی نیست و باید تجدیدنظری در تبدیل شدن ورزش به حیاط‌خلوت سیاسیون شود چراکه از این راه بعید می‌دانم ورزش کشور حتی به ترکستان هم برود. امید است مسوولان عزیز ورزش کشور جدا از افکار سیاسی و نگاه حزبی، تنها به واسطه تخصص و تجربه افراد از ایشان در پست‌های مدیریتی در ورزش بهره ببرند. این امید هم شاید کمی زیاده‌خواهانه باشد اما امیدواریم که قحط‌الرجال در ورزش به پایان برسد و شاهد حضور افراد در چند پست مدیریتی به صورت همزمان نباشیم چراکه به واقع ایران‌زمین دارای استعدادهای خوب در زمینه‌های مختلف از جمله مدیران و کارشناسان ورزشی است البته اگر اجازه خودنمایی به آنان داده شود.
yahoo.com1@r_f60