مرسی بچه‌های ولاسکو!

چیا فوادی- صدا به صدا نمی‌رسد، گوش‌ها کر شده، کف و سوت است که می‌بینیم و می‌شنویم. صدای والیبال ایران از غرب تهران به همه جای دنیا رسید. ایران جهانی شد و به لیگ جهانی صعود کردیم. همه کیپ تا کیپ نشسته‌اند. جای سوزن انداختن نیست. ولاسکو روی هواست و والیبالیست‌های ایرانی روی تور. ولاسکو ما را جهانی کرد. آب در دهان ژاپنی‌ها خشک شده، مردم اشک می‌ریزند. دختران ایرانی که می‌توانستند در ورزشگاه باشند و جیغ بکشند، بیرون از ورزشگاه جیغ شادی می‌کشند. سالن ۱۲ هزار نفری آزادی، ۱۵ هزار نفر را در خود جا داده است. فوتبالی‌ها هم آمده‌اند از ناکامی‌های فوتبال خسته شده‌اند، طرفداران فوتبال هم در کنار طرفداران والیبال نشسته‌اند و اشک شوق می‌ریزند، می‌گفتند ۱۰ هزار زن و دختر را راه نداده‌اند. حسرت دختران حالا می‌تواند به امید تبدیل شود که لااقل در بازی‌های لیگ جهانی که میزبانیم آنها را راه بدهند. ولاسکو، کار بزرگی را که قول داده بود، انجام داد. شعار بچه‌ها متشکریم طنین‌انداز شده، انگار تیم ملی فوتبال به جام‌جهانی رفته باشد همه خوشحالند. رقص پرچم‌ها همه را به رقص و پایکوبی واداشته، چه یکشنبه خوبی! تیم ملی فوتبال هفت نفره با شکست پنج بر صفر تیم ملی برزیل مدال برنز پارالمپیک لندن را گرفت تا ایران رکورد مدال‌آوری پارالمپیک را بشکند. همه کامیابی‌ها دست به دست هم داده‌اند تا یکشنبه عزیزی را برای ورزش ایران بسازند، این مردم عاشق ورزش هستند. ولاسکو به قولش وفا کرد، ولاسکو ثابت کرد که می‌شود و می‌توانیم جهانی شویم، یعنی می‌شود فردا هم شاهد پیروزی تیم ملی فوتبال مقابل لبنان باشیم؟ یعنی می‌شود پس از گفتن مرسی ولاسکو، به کی‌روش هم بگوییم مرسی کی‌روش؟ آیا فوتبال هم می‌تواند؟ این مردم تشنه شادی هستند. صدایشان به صدا نمی‌رسد از بس که بالا و پایین می‌پرند، این شادی متعلق به همه است. مرسی ولاسکو، مرسی بچه‌های ولاسکو!