مهتاب

مهمان امروز: نیما یوشیج

علی اسفندیاری، مردی که بعدها به «نیما یوشیج» معروف شد، در ۲۱ آبان‌ماه سال ۱۲۷۶ در یکی از مناطق کوه البرز در منطقه‌ای به‌نام یوش، از توابع نور مازندران، دیده به جهان گشود‌. او در ۶۲ سال زندگی خود توانست معیارهای هزارساله‌ شعر فارسی را که تغییرناپذیر و مقدس و ابدی می‌نمود، با شعرهایش تحول بخشد‌. وی در همان دهکده که متولد شد، خواندن و نوشتن را آموخت‌. نیما ۱۱ساله بوده که به تهران کوچ می‌کند و روبه‌روی مسجدشاه که یکی از مراکز فعالیت مشروطه‌خواهان بوده است، در خانه‌ای استیجاری، مجاور مدرسه‌ دارالشفاء مسکن‌ می‌گزیند‌. او ابتدا به دبستان «حیات جاوید» می‌رود و پس از چندی، به یک مدرسه‌ کاتولیک که آن وقت در تهران به مدرسه‌ سن‌لویی شهرت داشته، فرستاده می‌شود‌. او نخستین شعرش «قصه‌ رنگ ‌پریده» را در ۲۳ سالگی می‌نویسد‌. نیما در سال ۱۲۹۸ به استخدام وزارت مالیه درمی‌آید و دو سال بعد، با گرایش به مبارزه‌ مسلحانه علیه حکومت قاجار، اقدام به تهیه‌ اسلحه می‌کند‌. نیما در دی ماه ۱۳۰۱ «افسانه» را می‌سراید و بخش‌هایی از آن را در مجله قرن بیستم به سردبیری میرزاده عشقی به چاپ می‌رساند‌. نیما در ۱۳۰۵ با عالیه جهانگیری- خواهرزاده جهانگیرخان صوراسرافیل- ازدواج می‌کند‌. در سال ۱۳۱۷ به عضویت در هیات تحریریه‌ مجله‌ موسیقی درمی‌آید و در کنار «صادق هدایت»، «عبدالحسین نوشین» و «محمدضیاء هشترودی» به کار مطبوعاتی می‌پردازد و دو شعر «غراب» و «ققنوس» و مقاله بلند «ارزش احساسات در زندگی هنرپیشگان» را به چاپ می‌رساند‌. در سال ۱۳۲۱ فرزندش شراگیم به‌دنیا می‌آید‌. این شاعر بزرگ، درحالی‌که به علت سرمای شدید یوش، به ذات‌الریه مبتلا شده بود، برای معالجه به تهران آمد. معالجات تاثیری نداشت و در تاریخ ۱۳ دی‌ماه ۱۳۳۸، نیما یوشیج، آغازکننده‌ راهی نو در شعر فارسی، برای همیشه خاموش شد‌. او را در تهران دفن ‌کردند تا اینکه در سال ۱۳۷۲ طبق وصیتش، پیکرش را به یوش برده و در حیاط خانه محل تولدش به خاک ‌سپردند‌.

می‌تراود مهتاب
می‌درخشد شبتاب،
نیست یک‌دم شکند خواب به چشم کس
و لیک،
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می‌شکند‌.
نگران با من استاده سحر
صبح می‌خواهد از من
کز مبارک دم او آورم این قوم بجان باخته را
بلکه خبردر جگر لیکن خاری
از ره این سفرم می‌شکند‌.
نازک آرای تن ساق گلی
که به جانش کشتم
و به جان دادمش آب
ای دریغا! به برم می‌شکند
دستها می‌سایم
تا دری بگشایم
بر عبث می‌پایم
که به در کس آید
در و دیوار بهم ریخته‌شان
بر سرم می‌شکند‌.