میراث چاوز ماندگار شد

زهرا رحیمی- با وجود تمام تلاش‌های کاپریلس، مادورو روز دوشنبه را در حالی آغاز کرد که روزهای زیادی با زمان راننده بودنش فاصله گرفته است. شاید به واقع کسب چنین جایگاهی برای وی که روزی یک راننده ساده بود و حتی در مورد فارغ‌التحصیل شدنش از دبیرستان نیز شایعاتی وجود دارد، یک رویای دور از دسترس بوده است. نیکولاس مادورو دوره ریاست جمهوری هوگو چاوز که تا سال ۲۰۱۹ به طول می‌انجامد را کامل خواهد کرد. اما علیرغم تمایل مردم ونزوئلا به سپردن امور کشورشان به دست وی برای شش سال آینده، بسیاری از آنها از خود می‌پرسند که «‌این مرد واقعا کیست؟‌»
به گزارش فارن پالسی، در واقع اطلاعات چندان خاصی در مورد وی وجود ندارد. وی ۵۰ ساله است و از همان گام‌های نخست به همراه سیلیا فلورز (مشخص نیست که همسرش است یا خیر) بخشی از جنبش چاویستا بوده است. مادورو و فلورز زمانی به جنبش چاویستا پیوستند که فلورز به عنوان یک وکیل خود را موظف به دفاع قانونی از هوگو چاوز پس از کودتای ناموفق سال ۱۹۹۲ دانست. مادورو که یک راننده اتوبوس و از فعالان اتحادیه بود، در کنار همراه خود به فعالیت پرداخت و به سرعت توانست اعتماد چاوز را جلب کند.
مادورو از زمان آغاز انقلاب بولیواری به یک شخصیت شناخته شده تبدیل شد. وی بخشی از مجلس موسسانی بود که منشور ملت را در سال ۱۹۹۹ نوشت. وی همچنین تا سال ۲۰۰۵ عضو مجلس این کشور بود. پس از آن سمت وزیر خارجه ونزوئلا را از آن خود کرد و تا روزهای پایانی سال گذشته این پست را حفظ کرد. باوجود فعالیت‌های وی به عنوان یکی از معتمدین چاوز، ایده مشخصی نسبت به مسایل سیاسی کشورش ندارد و آنچه تاکنون مطرح شده را نمی‌توان از سیاست‌های چاوز تشخیص داد.
یکی از نواقص آشکار مادورو در مبارزات انتخاباتی‌اش کمبود اطلاعات در مورد سیاست‌های وی بود. در واقع خبرها بیشتر در مورد زندگی شخصی وی بود، اینکه در دوره کاری خود به عنوان راننده، زمان زیادی را در محل کار خود نبوده و با گرفتن مرخصی استعلاجی، بیشتر مشغول فعالیت در اتحادیه‌ها بوده است. بر اساس اسنادی که هفته گذشته به طور وسیع در سایت‌های مختلف منتشر شد، مادورو مقطع دبیرستان را به پایان نرسانده و فارغ‌التحصیل نشده است.
یکی از مسایل جالبی که در مورد مادورو وجود دارد، ادعای این اسناد است مبنی بر اینکه وی طی دهه ۱۹۸۰ میلادی، زمان قابل توجهی را در کوبا گذرانده است. چندان مشخص نیست که این امر با چه نیتی صورت گرفته و به عقیده بسیاری چاوز مادورو را به عنوان وارث خود انتخاب کرده بود زیرا وی مورد اعتماد برادران کاسترو بوده است. البته تاکنون مادورو فعالیتی که موید این مطلب باشد نداشته است. کمپین حمایت از مادورو به جای آنکه بیوگرافی کامل از وی ارایه دهد، تنها بر یک مساله متمرکز شده بود: القا این تفکر به مردم که وی وارث چاوز است.
مادورو همواره از چاوز سخن گفته و حال که با اختلاف ۲۰۰ هزار رای که به هیچ‌وجه چشمگیر نیست توانسته سمت ریاست‌جمهوری ونزوئلا را از آن خود کند‌ به عنوان شخصی که طی شش سال آینده پیروی سیاست‌های وی خواهد بود، معرفی می‌شود.
روز یکشنبه بود که کمیسیون انتخابات ونزوئلا اعلام کرد با شمارش همه صندوق‌ها، نیکولاس مادورو ۷/۵۰ درصد از آرا‌ را به ‌دست آورده و پس از او انریکه کاپریلس با ۱/۴۹ درصد قرار دارد. به گزارش خبرگزاری آسوشیتدپرس، انریکه کاپریلس روز دوشنبه با نشان دادن فهرستی از ۳۲۰۰ «تخلف انتخاباتی» به رسانه‌ها، از مقامات خواست تا ترتیبات بازشماری کپی برگه‌های رای که توسط دستگاه‌های الکترونیکی رای‌گیری چاپ شده‌اند را فراهم کنند.
کاپریلس گفت: «می‌خواهم به نامزد دولت بگویم که امروز بازنده تو هستی و این را صریحا می‌گویم، تو بازنده هستی، هم تو و هم دولت تو.» وی افزود: «این را به صراحت و با تعهد و شفافیت کامل می‌گویم، ما تا زمانی که تک‌تک آرا مردم ونزوئلا شمرده نشده هیچ نتیجه‌ای را به رسمیت نمی‌شناسیم.» چند ساعت پیش از آن نیز انریکه کاپریلس مسوولان رای‌گیری را متهم کرد که پس از پایان یافتن مهلت در حوزه‌های رای‌گیری، اخذ رای از مردم را همچنان ادامه داده‌اند.کاپریلس همچنین دولت را به اعمال فشار بر کارمندان برای رای دادن به مادورو متهم کرده‌ است.
انریکه کاپریلس، رقیب اصلی هوگو چاوز در انتخابات پیشین ریاست‌جمهوری ونزوئلا بود و شکست خود را در آن انتخابات پذیرفت.
هوگو چاوز که به مدت ۱۴ سال ریاست‌جمهوری ونزوئلا را برعهده داشت پانزدهم اسفند ماه سال گذشته بر اثر ابتلا به بیماری سرطان درگذشت. وی پیش از فوت خواستار انتخاب معاونش، نیکولاس مادورو‌ به عنوان رییس جمهور بعدی شد. بعد از مرگ هوگو چاوز، مادورو ریاست‌جمهوری موقت این کشور را در دست داشته‌است. انریکه کاپریلس در واکنش به این اظهارات هوگو چاوز گفته‌ بود که ‌ما در ونزوئلا هستیم و نه در کوبا‌ و اینجا نمی‌شود در مورد تعیین جانشین حرف زد.‌
برگزاری چنین انتخاباتی با وجود آنکه سایه چاوز بر آن سنگینی می‌کرد، می‌تواند پیامدهای مهمی داشته باشد. یکی از این پیامدها شکل‌گیری فضای سیاسی بازتر‌ به دور از لفاظی‌های عوام‌فریبانه چاوز است، اینکه اپوزیسیون می‌تواند طی شش سال آینده با تقویت خود در فضایی بازتر، یک کاندیدای مقتدر معرفی کرده و اختلاف اندک خود را با طرفداران مادورو تعدیل کرده و سیاست‌های جدیدی را در این کشور پایه‌گذاری کند.