می‌خواهم روزنامه‌نگار باقی بمانم

مژگان فرجی – وقتی به روز اول ورودم به روزنامه جهان‌صنعت می‌اندیشم تفاوت بسیار پررنگی با امروز در آن می‌بینم.
روز اول نگران تکذیبیه و اخطار کتبی، شفاهی و مواردی از این حیث نبودم قرار بود فقط اطلاع‌رسانی انجام دهیم که همین کار را هم می‌کردیم.
روز اول مدیران و دبیران خوش‌فکری را دیدم که از تحلیلشان در مورد مسایل گوناگون لذت می‌بردم و شور و هیجانی در تحریریه به وجود می‌آوردند. روز اول ندیدم مدیرمسوول جلسه‌ای صرفا برای اطلاع دادن شرایط بد اقتصادی به همکاران بدهد.
روز اول که با نام این روزنامه به مجلس رفتم به سادگی سوال‌هایم را مطرح می‌کردم و برای دریافت جواب پای می‌فشاردم و سماجت به خرج می‌دادم.
روز اول که….اما امروز که دو هزارمین شماره روزنامه به چاپ می‌رسد با روز اول بسیار متفاوت است دیگر از شنیدن تکذیبیه، اخطار کتبی و شفاهی و… تعجب نمی‌کنم بلکه نگرانی‌ام تغییر کرده و از رسیدن خبر روز آخرمان مضطرب می‌شوم.
امروز دیگر خبری از آن مدیران و دبیران خوش‌فکر نیست گرچه جای آنان را افراد دیگری گرفتند که دست‌کمی از آنان ندارند اما بی‌شک نمی‌توانند جایشان را بگیرند. امروز ما نگران حالشان و نبود طولانی‌مدتشان هستیم و تنها می‌توانیم بر ایشان و خودمان دعا کنیم.امروز در طرح سوال‌هایم با صداقت می‌گویم که صراحت لهجه گذشته را ندارم، نمی‌دانم ملاحظه یا چه چیزی دیگری است اما اعتراف می‌کنم که عقب نشسته‌ام و شاید هم درست همین باشد.
امروز دیده‌ام که مدیرمسوول بارها اعضای تحریریه را جمع کرده و به آنان گفته است که شرایط اقتصادی روزنامه در چه وضع اسفباری قرار گرفته و نیاز است تا همگی کمک کنند و این مشکل را حل کنند.
امروز که…..اما با تمام این مسایل مطرح شده شکی وجود ندارد که این امید به آینده‌ای روشن برای حرفه روزنامه‌نگاری در کشور است که سبب شده هنوز هم در آن باقی بمانم و پا پس نکشم.امروز همان‌طور که روز اول آغاز کردم با تمام مشکلات موجود می‌خواهم صرفا یک روزنامه‌نگار و نه هیچ چیز دیگر باقی بمانم اما امروز کمتر از روز اول در این ارتباط یقین دارم.