نه به هر دو 

احتمالا پرداختن و پریدن به بازی استقلال و پرسپولیس که دیرسالی است ایرانیان را در گوشه و کنار جهان با هر مرامی سرگرم خود کرده، شرط عقل نیست ولی به قول مولانا «زین خرد جاهل همی باید شدن/ دست در دیوانگی باید زدن». از گذشته بوده‌اند کسانی که با انگاره توطئه‌ای، سرگرم کردن مردم به بازی‌های پرسپولیس و استقلال را کار حکومت‌ها می‌دانستند و از قضا نه خاص این زمانه است و نه هم موضوع این نوشته زیرا اساسا تئوری توطئه و نگرش دایی جان ناپلئونی خود نگرشی زیانبار است برای نادیده گرفتن اراده جمعی یا فردی انسان‌ها. اما سوالی که اینجا مطرح است اینکه به کدام دستاورد این فوتبال بیاویزیم و بنازیم، به اخلاقی که فوتبالیست‌ها باید الگوی جوانانمان باشند و شوربختانه لجن‌مال لمپنیسم حاکم بر ورزش محبوب کشور شده یا به بازی زیبا و بار فنی که این داربی به فوتبال ما ارزانی می‌دارد یا مدیریت کارآمد، سالم و پاکی که در این فوتبال وجود دارد؟ این فوتبالی است که زیر بار دلالی، سوء‌مدیریت، فسادهای رنگارنگ و سیاسی‌بازی‌های بی‌پایان کمر خم کرده. به هزار رنگ و روی ریا و فریب آلوده شده و از محتوای جوانمردی تهی گشته است. این فوتبالی است که می‌کوشد مردمی باشد ولی بخش خصوصی در اداره آن نقشی ندارد. دولت مدیران آن را بدون در نظر گرفتن تخصص یا شایستگی تعیین می‌کند (ربطی به دولت اصلاح‌طلب و اصولگرا هم ندارد)، بودجه‌اش را می‌دهد و همه‌گونه در انتخاب مربی و لیدر و هیات مدیره‌اش دخالت می کند. نتیجه‌اش هم این می‌شود که تیم‌های بخش خصوصی در اثر نداشتن بنیه مالی و محرومیت از حمایت هوادار و… ناگزیر به حذف از گردونه رقابت می‌شوند و شگفت آنکه تیم‌هایی با بضاعت اندک گاه نتایجی درخشان می‌گیرند ولی تیم‌هایی چون پرسپولیس و استقلال به ورطه‌ای درافتاده‌اند که چشم‌اندازی برای خروج از آن نیست. فوتبالی که در آن لقب سلطان و ژنرال و شهریار و امپراتور نثار افراد می شود و حس زیبایی را به تماشاگر معمولی منتقل نمی‌کند. اما اگر این فوتبال چیزی‌ در خور نام و نشان ایران و ایرانی ندارد پس این همه بازارگرمی و شلوغ کاری که ما هم به عنوان روزنامه هرچند اقتصادی گرفتار آنیم برای چیست؟ شاید عده‌ای بگویند به خاطر جذابیت و محبوبیت خاص فوتبال است و فوتبال تنها پدیده ورزشی و حتی اجتماعی یا سیاسی است که در گستره‌ای جهانی چنین انسان‌ها را مسحور خویش کرده که حتی دیدارش رهبران کشورها را به استادیوم‌ها می‌کشاند یا بر جنبش‌های سیاسی و اجتماعی تاثیر می‌گذارد. عده‌ای هم وابستگی به پیراهن تیم‌های ورزشی را از عمیق‌ترین دلبستگی‌هایی می‌دانند که گریز از آن حتی در سنین بالای زندگی ممکن نیست. اینها درست! ولی در فوتبالی چون داربی پایتخت که زیبایی‌ها و جذابیت‌هایش را در این سال‌ها از دست داده چه چیزی وجود دارد که تماشاگران را به آزادی می‌کشاند و افزون بر ناکامی و سرخوردگی تماشاگرانش باعث بسیاری دردسرهای اجتماعی و امنیتی هم می‌شود؟ شاید درنگی دیگر باید…