همه کاندیدا شده‌اند، شما چطور؟

امیرحسین میراسماعیلی- آدم وقتی این میزان از مشارکت دور و وری‌هایش را در انتخابات می‌بیند واقعا کیف می‌کند. همه آمده‌اند و حضور حداکثری را معنا کرده‌اند اما تفاوت این دوره با دوره‌های قبلی این است که این حضور حداکثری به قبل از انتخابات موکول شده و به جای اینکه در پای صندوق‌های رای حاضر شوند برای کاندیداتوری پیشقدم شده‌اند! یعنی الان اوضاع طوری شده که بنده حدس می‌زنم تمام مردم به‌عنوان نماینده وارد شوراها شوند چون همه خودشان کاندیدا شده‌اند و از آنجایی که هر کسی به خودش رای خواهد داد پس مثلا در شهر خودمان بابلسر که ۱۰۰ هزار نفر جمعیت دارد، ۱۰۰ هزار نفر موفق به کسب یک رای می‌شوند و دسته‌جمعی همگی وارد شورا می‌شویم و دور هم خوش می‌گذرد دیگر.
حالا بابلسر را هم اگر بی‌خیال شویم (که بهتر است بی‌خیال شوم چون تهدیدها زیاد شده) شما در همین تهران ۱۲ میلیونی هم اگر یک نگاهی به اطرافت بیندازی متوجه خواهی شد که کسی روی زمین نمانده که احساس دین به همشهریانش و اسبش را برای آبادانی پایتخت زین نکرده باشد. حالا کاندیداتوری جعفر سوپری و ممد آقا شترمرغ (شغلش پرورش شترمرغ است) را هم که بتوانیم هضم کنیم با کاندیدا شدن همکاران روزنامه‌نگارمان چطور کنار بیاییم؟ مگر دلیل انتخاب این شغل توسط شما چیزی جز نقد اصحاب قدرت و رساندن صدای مردم کوچه و بازار به از ما بهتران بود عزیزان دل؟ خب خودتان که الان دارید وارد بازی قدرت می‌شوید که! اصلا نکند اینطوری مردم گمان کنند که خدای ناکرده انتقادهای قبلی شما در نقد مدیران و سیاستمداران هم برای گرفتن امتیاز و سهم بوده؟
مطمئن هستم که همچین تفکری بین دوستان خبرنگارمان وجود ندارد و اینهایی که گفتیم هم بیش از یک گمانه‌زنی ساده نبوده است. همین فردا پس فرداست که دوستانمان یکی پس از دیگری از کاندیداتوری انصراف می‌دهند و به همشهریان‌شان ثابت می‌کنند که خبرنگار جماعت، راه و مرادش را با املاک یا حقوق نجومی عوض نخواهد کرد و این اسم‌نویسی‌ها هم چیزی جز یک شوخی ساده نبوده است.