واکاوی مشکلات ایران در یونسکو

«جهان‌صنعت»- کمیسیون ملی یونسکو ایران در نشستی به واکاوی مشکلات ایران در یونسکو و سایر مسائل مربوط به این سازمان پرداخت.
علی‌اکبر متکان دبیرکل کمیسیون ملی یونسکو ایران در مراسم هفتاد و پنجمین سالگرد این کمیسیون و در نشست تخصصی «توقف در چهارراه فرهنگ جهانی، بررسی چهل و دومین کنفرانس عمومی یونسکو» که در محل اندیشکده حکمرانی شریف برگزار شد، با اشاره به اینکه کمیسیون ملی یونسکو- ایران در سال ۱۳۲۷ تاسیس شده است، یادآور شد: سازمان جهانی یونسکو از ۱۹۴ کشور تشکیل شده است که دو نهاد شورای اجرایی و شورای عمومی دارد. مجری تصمیمات، دبیرکل است که اجرا را به عهده دارد. هر دو سال یک‌بار کنفرانس عمومی تشکیل می‌شود و از هر کشور، چهار نفر در جلسه شرکت می‌کنند و وظیفه دارند درباره دستاوردها صحبت کنند و کمیسیون‌ها، سندها و برنامه‌های شورای اجرایی را در کنفرانس عمومی تصویب می‌کنند. امسال انتخاب اعضای هیات را انجام دادیم تا از آرمان‌های جمهوری اسلامی در صحن‌های کمیسیون دفاع کنند.
او افزود: در کنفرانس اخیر دستاوردهای خوبی داشتیم، اما متاسفانه در دفتر نمایندگی با وجود پرداخت هزینه‌های حق عضویت و سرمایه‌گذاری‌هایی در این زمینه، به دلیل ساختار دفترمان در یونسکو و ضعف‌های موجود نتوانستیم در شوراها و کمیته‌ها موفقیتی به دست بیاوریم و امیدواریم در دو سال آینده این مشکل برطرف شود.
احمد جلالی- سفیر پیشین ایران در یونسکو- در این مراسم با تاکید بر اهمیت شکل‌گیری شناخت بیشتر از یونسکو گفت: ایران از اعضای قدیمی یونسکو است و سابقه برجسته‌ای در این زمینه دارد، اما به تناسب این سابقه در فضای کشور ما حتی در بین خواص هم آشنایی از یونسکو وجود ندارد. حتی برخی دانشگاهی‌ها کار یونسکو را با رایزنی فرهنگی اشتباه می‌گیرند، البته یونسکو مظاهر فرهنگی و ثبت جهانی آثار تاریخی را هم دارد، اما شناخت از ذات تخصصی این سازمان زیاد نیست.
او ادامه داد: شکل‌گیری شناخت نسبت به یونسکو باید از بدنه‌هایی همچون وزارت علوم صورت گیرد. یونسکو سه ارگان اصلی دارد؛ کنفرانس عمومی، شورای اجرایی به عنوان هسته اصلی و دبیرخانه که تصمیمات کنفرانس عمومی را اجرا می‌کند. همواره این سه ارگان چالش‌هایی با یکدیگر داشته‌اند و بنده در زمان مسوولیت توانستم تا حدی چالش‌های این سه نهاد را در کنار یکدیگر کاهش دهم.
جلالی گفت: متاسفانه برخی مقامات کشور به مدیرکل یونسکو نامه‌هایی می‌نویسند که اصلا شاید به آن اشخاص هم مرتبط نباشد، در حالی که اگر آشنایی نسبت به ماهیت یونسکو وجود داشته باشد این اتفاق نمی‌افتاد.
سفیر پیشین ایران در یونسکو اظهار کرد: باید کشور خود را بشناسیم و سیاست‌های ملی را بدانیم و در سمت مقابل، یونسکو را هم به خوبی بشناسیم تا در مرز این دو به خوبی حرکت کنیم و بتوانیم اتصال مناسبی در این مرز ظریف ایجاد کنیم. تجربه بنده می‌گوید اگر در سال ۱۹۴۵ میلادی یونسکو تاسیس نمی‌شد، امروز قدرت‌های جهان اجازه نمی‌دادند چنین سازمانی تاسیس شود. بعد از شوک عجیب ویرانی اروپا پس از جنگ جهانی دوم، عده زیادی از متفکران از ایده شکل‌گیری سازمان یونسکو استقبال کردند و آن را مقدم بر سازمان ملل دانستند. به دلیل سابقه و قدرت نظری فرانسه نیز قرار شد مقر اصلی فرانسه باشد.
جلالی با اشاره به اظهارنظری مبنی بر اینکه «صلحی که از طریق ترتیبات سیاسی و اقتصادی بین کشورها به وجود بیاید پایدار نیست و صلحی پایدار است که همبستگی نظری و اخلاقی داشته باشد»، اظهار کرد: این جمله سرمنشأ تدوین قوانین مرتبط قرار گرفته است. در این مدت کشورهای مختلف از کمیسیون یونسکو خارج و دوباره وارد می‌شدند، چراکه معتقد بودند بخش اصلی بودجه توسط آنها تامین می‌شود، اما عمده تمرکز روی کشورهای جهان‌ سوم است.
او افزود: در ارگان‌های اصلی یونسکو، آمریکایی‌ها و غربی‌ها تلاش‌هایی برای تغییر قوانین داشتند که اصلاحیه‌ها به قوانین مشخص است. مهم‌ترین اصلاحیه که ماهیت یونسکو را تغییر زیادی داد در سال ۱۹۸۷ میلادی صورت گرفت که توسط ژاپن پیشنهاد شد. در واقع در کنفرانس عمومی نمایندگان دولت‌ها حضور داشتند، اما در شورای اجرایی، افراد و متفکران مستقل شرکت می‌کردند. در واقع یونسکو سازمانی دولتی بود که متفکران صرف‌نظر از نظریات دولت‌ها می‌توانستند صحبت کنند، اما اصلاحیه ژاپن، شورای اجرایی را محدود به دولت‌ها کرد که با اصلاحیه‌ای قرار شد دولت‌ها در شورای اجرایی باشند، اما شخصی انتخاب شود که اهل فکر باشد، هرچند در عمل این انتخاب صورت نمی‌گیرد.
جلالی بیان کرد: تجربه من این است که هرجا بخواهند قانون اساسی یونسکو را تغییر دهند یک‌ شیطنت در آن نهفته است که آمریکایی‌ها در سال ۲۰۱۹ دنبال این موضوع بودند و من مخالف این تغییرات بودم. آنها می‌خواهند ساختار قانون اساسی یونسکو را به سمت نیویورک بکشند، در حالی که به دنبال همین قانون اساسی یونسکو بود که در سال ۲۰۱۱ میلادی، فلسطین در یونسکو به رسمیت شناخته شد.