وای که درختان چقدر مظلومند

مرسل صدیق- آذر ماه ۱۳۹۶ بود مقاله «طرح فاضلاب عامل خشک شدن درختان تهران» را نوشتم و در «جهان صنعت» به چاپ رسید و از سازمان آب و فاضلاب با من تماس گرفتند که به زودی آب در جویبارها و پای درختان روان خواهد شد که در بخشی نیز چنین شد و مدتی خوشحال شدم.
تهران شهر دیدنی و باصفا، پایتخت کشورمان که روزهای تعطیل که ترافیک نیست دوست داریم در آن گردش کنیم و مردمانی را که از شهرستان آمده‌اند تهران‌گردی، می‌بینیم که از دیدن پارک‌ها، بوستان‌ها، درختان و گلکاری‌ها لذت می‌برند و یک خاطره فراموش‌نشدنی برای سال‌های بعد در زندگی‌شان باقی می‌ماند، اما در همین شهر زیبا و پرگل تنه درختان کهنی را می‌بینیم که در فصل بهار و تابستان که دوران سبزی و شکوفایی و رشد شاخه‌ها و برگ‌های آنان است با تنی خشک بی‌برگ سربریده قامتی خمیده دارند و در انتظار روزهای آینده که اره‌های بی‌رحم همین تن خشکیده را نیز به الوار و زغال تبدیل کنند و به دست آتش بسپارند. در تمام سطح شهر ساختمان‌های قدیمی درهم کوبیده می‌شوند و آپارتمان‌ها و برج‌های بلند با طرح‌های نوین و رنگارنگ سر بر آسمان می‌کشند. با ساختن هر برج درختان اطراف آن خشک می‌شوند و تنه زیبا و پر از شاخه و برگ آنان به مرده‌های بی‌جان همچون تیر برق دوران قدیم تبدیل می‌شوند و در انتظار بریده شدن و زغال شدن می‌مانند. این سه عکس از نقاط مختلف شهر تمام زشتی‌های درختان و زیبایی‌های برج‌ها را نشان می‌دهند.
آیا شهرداری و سازمان امور فضای سبز مجوز خشک کردن این درختان کهن را صادر کرده‌اند؟ آیا شهرداری با خشک شدن درختان گواهی پایان کار برای این برج‌ها که بانی اصلی خشک شدن درختان است صادر می‌کند؟ آیا شهرداری پول درخت‌ها را می‌گیرد و به صندوق دولت واریز می‌کند یا به صندوق‌های ویژه برای حمایت از فضای سبز‌؟ اگر فضای سبز متعلق به مردم است که در آن تنفس کنند آیا شهرداری حق خشکانیدن آنها را و حق فروختن درختان سبز به برج‌ها را دارد؟
نمی‌دانم برای چه کسی بنویسم که مسوول این کار باشد فقط می‌دانم که وقتی می‌نویسم بعد چند روز تلفن من زنگ می‌زند و صدایی با مهربانی تمام می‌گوید: «ما مقاله شما را خواندیم و از آن لذت بردیم این خبر را به سمع و نظر مسوولان خواهیم رساند. خداحافظ»
من از دیدن درختان کهن که به دست برج‌سازان خشکیده دلم می‌گیرد و از اینکه به مسوولان حرفی نمی‌توانم بگویم بغض گلویم را می‌فشارد و تنها قلم به من نهیب می‌زند که «بنویس».