ویکنت دو نیم شده

کالوینو در سانتیاگو دِلاس وگاس در کوبا به دنیا آمد. پدر و مادرش هر دو گیاه‌شناس بودند و تاثیر آنها در طبیعت‌گرایی آثار وی و شناخت دقیقش از گیاهان و محیط زیست مشهود است. وی تا پنج سالگی در کوبا ماند، سپس به ایتالیا رفت و بیشتر زندگی خود را همان‌جا سپری کرد.کالوینو تا ۱۸ سالگی در سان‌رمو ماند و سپس‌ در سال ۱۹۴۱ به تورین رفت. در سال ۱۹۴۳ به نهضت مقاومت ایتالیا در جنگ جهانی دوم و بریگاد گاریبالدی‌‌ و پس از آن به حزب کمونیست ایتالیا پیوست.کالوینو در سال ۱۹۴۷ با نوشتن پایان‌نامه‌ای درباره جوزف کنراد در رشته ادبیات از دانشگاه تورین فارغ‌التحصیل شد‌ و سپس به همکاری با روزنامه محلی حزب کمونیست لونیتا پرداخت. در همین سال انتشار کتاب راه لانه عنکبوت با مضمون نهضت مقاومت برای او جایزه ریچنه را به ارمغان آورد.کالوینو در طول حیات ادبی خود در ژانرهای گوناگونی قلم زده ‌است، داستان کوتاه، رمان، مقاله و رساله علمی و ادبی نوشته و تحقیقات فراوانی کرده‌ است. مشخصه بارز نوشته‌های او از هر سنخی که باشد ‌کالوینویی‌ بودن آنهاست چرا که سبک و سیاق خاص او در تمامی آثارش به چشم می‌خورد.کالوینو نویسنده‌ای مبدع و نوآور است. خلاقیت او در قصه‌نویسی از موضوع داستان تا طرح و چگونگی پرداخت آن اعجاب‌آور است. رولان بارت او و بورخس را به دو خط موازی تشبیه کرده و از کالوینو به عنوان نویسنده پست‌مدرن نام می‌برد. کالوینو نویسنده‌ای است که جایی چنان روشن همه‌چیز را به طنز می‌گیرد و جایی جهانی خلق می‌کند سراسر ابهام و رمز و راز و از این رو بر غنای داستان می‌افزاید.کتاب «ویکنت دو نیم شده» نوشته ‌ایتالو کالوینو‌ و ترجمه ‌پرویز شهیدی‌ است. ناشر درباره این کتاب آورده است: «ویکنت مداردو برای جنگ با ترک‌ها راهی میدان نبرد می‌شود‌ اما در آنجا زخم بر‌می‌دارد و پیکرش دو تکه می‌شود. هر نیمه توسط افراد مختلفی درمان شده و به زادگاه ویکنت بازگردانده می‌شوند. یکی از این نیمه‌ها حاوی تمامی خوبی‌ها و خیرهای «ویکنت» و دیگری حاوی همه بدی‌ها و شرارت‌های اوست. این دو نیمه هر کدام رویکرد شررسان و خیررسان ایجاد می‌کنند و در نهایت هر دو، زندگی مردم را به نوعی مختل می‌سازند.»

«کاش می‌شد هر چیز کاملی را به این شکل دو نیم کرد. کاش هرکسی می‌توانست از این قالب تنگ و بیهوده‌اش بیرون بیاید. وقتی کامل بودم، همه چیز برایم طبیعی، درهم و برهم و احمقانه بود، مثل هوا، گمان می‌کردم همه چیز را می‌بینم‌ ولی جز پوسته سطحی آن، چیزی را نمی‌دیدم. اگر روزی نیمی از خودت شدی، که امیدوارم این طور بشود، چون بچه هستی، چیزهایی را درک خواهی کرد که فراتر از هوشمندی مغزهای کامل است. تو نیمی از خودت و دنیا را از دست خواهی داد‌ ولی نیمه دیگر هزاران بار ژرف‌نگرتر و ارزشمندتر خواهد شد. تو هم آرزو خواهی کرد همه چیز مثل خودت دو نیم و لت و پار باشد، چون زیبایی، خرد و عدالت فقط در چیزی وجود دارد که قطعه‌قطعه شده است…‌!»