پخش زنده فوتبال به روایت شبکه ملی!

مسعود سلیمی
درست یادم می‌آید جام‌جهانی ۱۹۷۰ بود، تلویزیون ملی ایران،فینال مسابقه میان برزیل و ایتالیا را مستقیم پخش می‌کرد و این نخستین باری بود که من به عنوان یک تماشاگر پر و پاقرص فوتبال‌ شاهد وقوع چنین رخداد مهمی بودم که هنوز و با گذشت ۴۳ سال، در ذهن من فینالی که اگرچه گل نخست آن را ایتالیا به ثمر رساند اما برزیل با درخشش پله و یارانش، سومین جام‌جهانی موسوم به ژول ریمه را به خانه برد. بعدها در جام‌جهانی ۱۹۷۴ که با قهرمانی آلمان غربی به پایان رسید پخش کامل بازی‌ها از تلویزیون ملی ایران، مشتاقان فوتبال را سیراب کرد.و بعدهای بعد، سال‌های آغازین پس از انقلاب اسلامی، تماشای برنامه ضبط شده ورزش و مردم، در یکشنبه‌شب‌ها و دیدن چند صحنه از لیگ‌های اروپایی، فوتبال دوستان را جلوی تلویزیون میخکوب می‌کرد.رفته‌رفته اما در کنار پخش خریداری شده به عنوان یک رسم نادرست و به تعبیری برخورنده پخش با اندکی تاخیر و گاه با چند ساعت، بدون پرداخت حق و حقوق شبکه اصلی در تلویزیون کشورمان رایج شد، رویدادی که هنوز و همچنان ادامه دارد.چنین رفتاری از سوی شبکه ملی با آن همه ید و بیضا و ریخت‌و‌پاشی که دارد، نوعی توهین دو سو‌یه به حساب می‌آید، از یک طرف شعور و شخصیت مخاطب بی‌شمار مورد هدف و توهین قرار می‌گیرد و از سویی از منظر حقوق جهانی رسانه، نوعی کار خلاف به حساب می‌آید. پخش بدون مجوز که با پوشاندن نام شبکه اصلی روی صفحه تلویزیون توی ذوق می‌زند از نظر حقوقی چه پیامد‌هایی دارد که به حقوقدانان و کارشناسان مربوط می‌شود، اما بنده به عنوان یکی از میلیون‌ها مخاطب چنین رویدادی، با غیض و ناراحتی و تاسف عملکرد دست‌اندرکاران شبکه ملی را زیرسوال می‌برم و می‌پرسم: اگر شبکه دیگری عین همین رفتار را با شما داشته باشد فریادتان به آسمان نمی‌رود؟به هر حال اگر بحث شکایت از این‌گونه خلاف‌ها وارد مراحل جدی‌تر شود، بدون تردید عواقب ناگوار و زننده‌ای در سطح جهان برای رسانه ملی خواهد داشت.