پرزیدنت عادی!

محمدرضا ستوده- آیا شما از این عادی بودن رنج می‌برید؟ از شما تعجب می‌کنم! من به نوبه خودم تا به حال هیچ‌وقت اینقدر عادی نبوده‌ام و تا این اندازه از عادی بودن لذت نبرده‌ام. از همان شنبه‌ای که همه چیز به روال عادی برگشت ما بیشتر می‌میریم و نکته این عادی بودن دقیقا همین‌جاست.
من اگر جان ندهم
تو اگر جان ندهی
چه کسی جان بدهد؟
اگر تا به حال به این نکته توجه نمی‌کردید لطفا این نکته را آویزه گوش‌تان کنید. ایران عزیز کشوری است که هر چقدر من و شما بیشتر در آن بمیریم، شرایط آن عادی‌تر است. بنابراین آقای رییس‌جمهور حرف درستی زدند. مشکل از عدم اشراف و دانش ما نسبت به سیاست‌های کلی کشور است. همه چیز طبق روال پیش می‌رود و عادی است. میلیون‌ها نفر از کشور مهاجرت کرده‌اند که تعدادی از آنها در راه غرق شده و مرده‌اند، آنهایی هم که در کشور باقی مانده‌اند هزاران راه جلوی پایشان است که هر وقت دل‌شان خواست، از دنیا بروند. ما باید یاد بگیریم که تعریف‌مان را از عادی بودن اصلاح کنیم. چیزی که ما سال‌های سال در ذهن خود به عنوان «عادی بودن» پرورش داده‌ایم یک توهم ذهنی است. اینکه ما فکر می‌کنیم «عادی بودن یعنی اینکه ما زنده بمانیم، کار کنیم، غذا و لباس بخریم و از یک نشاط نسبی برخوردار باشیم» یک توهم پوچ است که آمریکا آن را در ذهن ما فرو کرده است.
من از همین‌جا از آقای روحانی عذرخواهی می‌کنم که در این مدت حرف‌های نسنجیده ملت ایران را در باب «عادی بودن» شنیدند ولی دم برنیاوردند و چونان پدری دلسوز که چشم بر خطای فرزند خام خود می‌بندند بر خطای قوم آریایی چشم بستند. از اینکه مصدع اوقات‌تان شدیم پوزش می‌طلبیم.
عادی باشید