پل‌های بی‌ثمر

شیدا ملکی- پل‌عابر پیاده کاش اصلا وجود نداشت. ‌ای کاش وقتی تصمیم می‌گرفتیم از خیابان یا اتوبان رد شویم ماشین‌ها همه می‌ایستادند و با چشم بر هم زدنی از خیابان عبور می‌کردیم. حرفم این نیست که پل‌عابر پیاده وسیله کارآمدی نیست و باید از خیابان‌های همه شهرهای دنیا حذف شود اما تجربه خوشایندی نیست که بعد از غروب آفتاب تصمیم بگیری از پل‌عابر پیاده‌ای عبور کنی که تاریک است و حتی یک روشنایی ساده هم ندارد.
اینها را زن جوانی می‌گفت که هر روز برای رسیدن به خانه‌اش باید از پل‌عابر پیاده اتوبان کردستان گذر می‌کرد و تاریکی این پل ترس و نگرانی را در همه وجودش مویرگی گسترش می‌داد. ترسی حاصل از تاریکی بی معنایی که به دلیل عدم امنیت تشدید می‌شد. ترس از دزد‌ها و جیب‌بر‌هایی که شاید روی پل با یک چاقو ضامن‌دار سد راه شوند و همه وسایلت را بخواهند یا ترس از تهدید و آزار جنسی که زن‌ها و دختر‌ها را تهدید می‌کند.خورشید غروب کرده است. ماه و ستاره‌های کوچک چشم‌نوازی می‌کنند و قرار است چیزی آدم‌ها را نترساند. اما هیچ چیز به اندازه کافی برای آرامش وجود ندارد. صدای بوق و حرکت ماشین‌ها در اتوبان و چراغ‌های روشن و خاموش آپارتمان‌های مجاور اتوبان شور زندگی را نشان می‌دهند اما اگر وقتی دست زمخت و خشنی دهان آدم را بگیرد و همه وسایل کیفت را بگیرد دیگر هیچ چراغ روشنی جذابیت ندارد. تنها چراغ روشنی که برای آدم‌ها در چنین شرایطی جذابیت دارد شاید چند مهتابی ساده در پل‌عابر پیاده باشد.همان چند چراغ ساده‌ای که مدت‌هاست ساکنین خانه‌های مجاور اتوبان کردستان در انتظار آن هستند و هنوز روشن نشده‌اند. ماجرا این است که همیشه باید فاجعه‌ای زندگی آدم‌های این شهر را دچار اختلال جدی کند تا سوسو امیدی شرایط را بهتر از گذشته کرده و راهکاری ارائه دهد. پل‌های عابر پیاده همچنین شرایطی دارند و انگار تا قبل از فاجعه ماجرای ساده‌ای هستند که اهمیتی در این شهر پر از مشکلات بزرگ ندارند.
ماجرای پل‌های عابر جان خیلی‌ها را به لب رسانده. پیرمرد ۸۰ ساله تا پسر جوان ۱۸ ساله نفسش بند می‌آید از پله‌هایی که باید به سرعت روی آن بدوی و بروی تا جانت قربانی نبود امنیت نشود. حالا اهمیت گرفتن نفس آدم‌ها در میان همه این دویدن‌ها و جان به لب شدن‌ها گویا رنگ باخته برای هر مسوولی که باید مسوول باشد و نیست. چه کسی به داد جوانی می‌رسد که در تاریکی شب پله‌های پل‌عابر پیاده خاموش و تاریک را دو تا یکی کرد و پایش به لبه آخرین پله گره خورد و زمین‌گیر شد؟