پوتین به آخر خط رسیده است

چگونه جنگ او، گذشته روسیه را حذف و آینده‌اش را به خطر انداخته است؟ «فارن افرز»، در مقاله‌ای به قلم آندره کولسنیکوو نوشت: جنگ روسیه و اوکراین پر از دوگانگی است. ولادیمیر پوتین اصرار دارد علیه کشوری می‌جنگد که توسط نازی‌ها تسخیر شده است. با این حال، از میان میلیون‌ها نفری که از پیشروی روسیه گریخته‌اند، ۷۸ نفر جزو بازماندگان هولوکاست بودند که به آلمان منتقل شدند.
پس از سه ماه از حمله خشونت‌بار، رژیم روسیه همچنان در پی یافتن نمادهای منسجمی برای توجیه «عملیات ویژه» خود است. هنوز هیچ نازی‌ای دستگیر نشده و هیچ دلیل روشنی برای آنچه انجام می‌دهد ارائه نشده است.
تعطیلات سالانه ۹ مه، زمانی که روسیه پیروزی شوروی در سال ۱۹۴۵ را گرامی می‌دارد، روزی است که همچنین همه روس‌ها را متحد می‌کند. در سال‌های اخیر پوتین به طور فزاینده‌ای مشروعیت خود پیرامون این آرمان که به تنهایی وارث پیروزی بزرگ است را از دست داده است. او با تشابه برقرار کردن بین اقدامات خود با پیروزی شوروی بر نازیسم، تلویحا بیان کرد که هرگونه انتقاد از او به منزله انتقاد از پیروزی مقدس در سال ۱۹۴۵ است.
حمله سال ۱۹۴۵ در نوع خودش موجه بود: اتحاد جماهیر شوروی در حال جنگ تدافعی در برابر دشمن مهاجمی بود که تهدیدی وجودی برای کشور محسوب می‌شد. با این حال، امروز حمایت از جنگی که همچنان فاقد هدف یا یک نقطه پایان است حتی در میان آنهایی که از پوتین حمایت می‌کنند محبوبیت چندانی ندارد.
در ماه مارس، ۸۱ درصد از روس‌ها در یک نظرسنجی گفتند که از عملیات ویژه حمایت می‌کنند. در ماه آوریل این عدد به ۷۴ درصد کاهش یافت. محبوبیت و رتبه اعتماد پوتین نیز اندکی کاهش یافته است. هفتاد و سه درصد از پاسخ‌دهندگان بر این باورند که روسیه پیروز این جنگ خواهد بود. شمار اندکی می‌گویند که اوکراین پیروز می‌شود و ۱۵ درصد هیچ طرفی را پیروز نمی‌دانند. در میان ۱۷ درصد از پاسخ‌دهندگانی که عملیات را موفقیت‌آمیز نمی‌دانند، بسیاری به سرشت طولانی کارزار نظامی و این واقعیت اشاره می‌کنند که تعداد زیادی از غیرنظامیان، کودکان و سربازان روسی کشته می‌شوند.
روس‌ها -چه آنها که پیروزی را سهم روسیه می‌دانند و چه آنها که سهم اوکراین- عمدتا ایالات متحده یا ناتو را مقصر می‌دانند و تنها هفت درصد، دولت خود را مقصر می‌شمرند. با این همه، به‌رغم تلقین بی‌امان رسانه‌های رسمی روسیه و دولت، ۸۲ درصد از پاسخ‌دهندگان می‌گویند که نگران اوکراین هستند و در بیشتر موارد نگرانی آنها پیرامون مرگ، رنج و ویرانی است.
پوتین با شبیه‌سازی حمله سال ۲۰۲۲ با سال ۱۹۴۵، نگرش پیچیده‌ای را در لتونی برانگیخت: پارلمان لتونی اکنون تصمیم گرفته تا بنای یادبود آزادی‌خواهان که توسط شوروی در سال ۱۹۸۰ بنا شده بود را تخریب کند.
قبل از شروع «عملیات ویژه»، رژیم پوتین تصمیم گرفت مهم‌ترین سازمان مدنی کشور را نابود کند: «یادبود»، سازمان غیردولتی مستقر در مسکو است که به طور خستگی‌ناپذیر برای حفظ خاطره عمومی از سرکوب دوران استالین تلاش می‌کرد. پایان دادن به این تاریخ با تعطیل کردن یادبود در سال ۲۰۲۱ باعث شد که رژیم در سال ۲۰۲۲ حتی پا را فراتر بگذارد. حذف یادبود راه را برای «عملیات ویژه» در اوکراین هموار کرد. حافظه جمعی ما با یک تاریخچه مصنوعی و خیالی جایگزین شده است.
پوتین همه چیز را وارونه کرده است. او تمام دستاوردهای دهه‌های اخیر از جمله دستاوردهای خودش را از بین برده است. او دقیقا برعکس اهداف اعلامی پیش رفته: به جای غیرنظامی کردن اوکراین، سبب شده این کشور به شکلی که قبلا هرگز نبوده، مسلح شود. او به جای دور نگه داشتن ناتو، آن را تا مرزهای روسیه کشانده است. او به جای اینکه روسیه را دوباره بزرگ کند، توانسته است آن و مردمش را به یک ملت منحوس تبدیل کند. او در تلاش برای تحمیل نسخه خود از تاریخ ملت، آن را از تاریخ خود محروم کرده است. روسیه اکنون به بن‌بست رسیده، یک بن‌بست تاریخی.