پیامد نبود کرسی قوی ایران در AFC

رضا فراهانی- بازی سه‌شنبه شب گذشته پرسپولیس و الهلال عربستان بار دیگر، ضعف نبود یک کرسی قوی در AFC را به نمایش گذاشت. این بار پرسپولیس در بازی با الهلال به تعبیری قربانی ناداوری یک داور عرب شد. در شرایطی که در بازی برگشت ایران میزبان بود، اما بازی هم در کشوری ثالث که آب و هوای آن مناسب اعراب بود انجام شد.
ضعف اما از جایی آغاز شد که عربستان حاضر نشد در ایران به عنوان یکی از امن‌ترین کشورهای منطقه بازی کند. این در حالی است که اگر ایران قدرت کافی در AFC را داشت، عربستان هرگز نمی‌توانست چنین روندی را پیش برد. هرچند عده‌ای معتقدند دلیل مخالفت عربستان برای بازی در ایران و ناامن خواندن ایران ماجرای سفارت عربستان است که چندی پیش رخ داد اما این موضوع هم نمی‌توانست دلیل کافی برای ممانعت عربستان از بازی در ایران باشد.
البته باید تاکید کرد: از ماست که بر ماست. متاسفانه بحث سفارت نقطه تاریکی بود که بهانه‌ای به دست عربستان داد که اگر این بهانه نبود هرگز چنین ماجرایی پیش نمی‌آمد. فراموش نکنید اگر بازی سه‌شنبه شب در ایران انجام می‌شد شرایط بسیار مناسب‌تر از آنچه گذشت پیش می‌رفت. شرایط آب و هوایی و از آن بدتر پنالتی نادرستی که گرفته شد شرایط روحی تیم را به شدت دچار مشکل کرد. این در حالی بود که داور پنالتی ایران را در نظر نگرفت و همه کارشناسان معتقدند، پنالتی باید به نفع ایران گرفته می‌شد.
این در حالی است که اگر فوتبال ایران از قدرت کافی در AFC برخوردار بود مساله تا این حد پیچیده نمی‌شد. کفاشیان در AFC حضور دارد اما گویا توانایی احقاق حقوق فوتبال کشور را ندارد و این کار باید به روش‌های دیگری انجام شود. از سویی دیگر یکی از مشکلات ما این است که در داخل کشور هم فوتبال با چالش‌هایی روبه‌رو است. زمانی که انتخابات برای تعیین نماینده ایران در AFC برگزار شد شاهد سنگ‌اندازی‌های متعدد بودیم. البته این موضوع خاص فوتبال نیست و در همه ورزش‌ها شاهد آن هستیم.
متاسفانه ورزش کشور دچار فضایی شده است که مدیران احساس مسوولیت جدی نمی‌کنند و اگر قرار بر این باشد که خودشان پیشرفت نکنند، تفکر ملی برای پیشرفت ورزش کشور نیز ندارند. همین خودخواهی مدام موجب می‌شود که هر روز کرسی‌های بین‌المللی مهم را از دست دهیم و پیامد آن بارها و بارها تیم‌های ملی و ورزش کشور را دچار آسیب‌های جدی کرده است. ورزشکاران حرفه‌ای کشور حقوق خود را از دست داده‌اند و نبود یک لابی مناسب در نهایت موجب فراموشی مشکلات شده است. لابی و لابی‌گری امری طبیعی در ورزش دنیا محسوب می‌شود و حتی عده‌ای معتقدند با لابی‌گری‌های مناسب می‌توان آنچه به نفع ورزش است را به دست آورد. البته جدا از اینکه کشورهای حوزه خلیج‌فارس صرفا با پرداخت پول سعی می‌کنند آنچه در ورزش به نفع‌شان است را به دست آورند که این کار را تا امروز هم پیش برده‌اند. عربستان در حالی مساله ناامنی در ایران را مطرح کرد که دو هفته قبل شاهد حملات تروریستی در بارسلونا بوده‌ایم و با این وجود بازی‌های اروپایی ادامه پیدا کرد.
فدراسیون فوتبال فقط یک فرد تصمیم‌گیرنده نیست و هر روز یک نفر وارد روند مدیریتی می‌شود و در نهایت با خودخواهی تمام باعث می‌شود آنچه به نفع ورزش کشور است را از دست دهیم و براساس دیدگاه‌های شخصی پیشروی کنیم. موضوع از جایی بیشتر نگران‌کننده می‌شود که ورزش کشور مانند کشورهای دیگر از سیاست خارج نشده و مشکلات دیپلماتیک در ورزش هم اثرگذار است. باید این موضوع روشن شود که منافع ملی بر منافع شخصی ارجحیت دارد و باید براساس دیدگاه‌های ملی تصمیم‌گیری‌ها انجام شود.