چاره کنترل سرطانی به نام نقدینگی

امیرعباس موسوی- برای توصیف شرایط اقتصادی کشور در بهترین حالت باید از واژه خاص استفاده کرد. در روزهایی که تحریم‌های اقتصادی گلوگاه‌های اقتصادی ایران را تحت فشار گذاشته برای توسعه، نیاز روز افزون کشور به منابع مالی انکار نشدنی است. در حالی مهم‌ترین پروژه‌های عمرانی و صنعتی کشور در تب و تاب تامین منابع مالی هستند که حجم نقدینگی به حد نگران‌کننده بیش از ۳۵۰ هزار میلیارد تومان رسیده است.
اصول اولیه اقتصاد برای آنها که درسش را خوانده‌اند به خوبی می‌گوید که افزایش نقدینگی در گردش، ابتدا لطمات جدی به تولید وارد می‌کند و پس از نفس زدن‌های تولید، تورم افسارگسیخته به بار می‌آورد تا پول‌های سرگردان راهی بازارهای غیرمولد شود. این چرخه معیوب آنقدر ادامه می‌یابد که تمام آنچه در طول سال‌ها رشته‌ایم، پنبه شود.
ایجاد جذابیت برای سرمایه‌گذاری در تولید و زیرساخت‌ها اولین راهی است که دولت‌ها انتخاب می‌کنند تا از حجم انبوه نقدینگی در گردش بکاهند. افزایش نرخ سود سپرده‌های بانکی یکی از این راهکارهاست تا سرمایه‌ها به جای بازار ارز و طلا به بانک برود و بانک‌ها با تخصیص منابع به تولید، چرخ‌های صنعت را به راه بیندازند، این شیوه نیازمند همکاری نظام بانکی کشور است که البته هنوز تا نقطه مطلوب راه درازی در پیش دارد.
راه دیگر اما فروش اوراق مشارکت با سود قابل قبول است. پس از آنکه مردم از اوراق مشارکت با سود ۱۷ درصد استقبال نکردند، با کسب مجوزهای لازم اوراق ۲۰ درصدی به بازار آمد تا هم رغبت به خرید آنها بیشتر شده و هم با مشارکت مردم زیرساخت‌های مورد نیازشان تامین شود. نمونه کوچکی از این ساخت زیربناها اختصاص ۳۰۰ میلیارد تومان به آزادراه تهران – شمال از منابع فروش اوراق مشارکت است؛ گرهی که سال‌ها کور مانده بود و کسی نمی‌توانست آن را باز کند حالا به دست خود مردم باز می‌شود. اقبال مردم به اوراق مشارکت می‌تواند چند نشان را با یک تیر هدف قرار دهد؛ خلاصی از تورم و رونق تولید با کاهش نقدینگی، کاهش بیکاری با به جریان افتادن پروژه‌های زیربنایی و البته فراهم شدن زندگی بهتر برای همه ایرانیان.