چی فکر می‌کردیم چی شد

نوشین علی‌پور- این روزها همه چیز برعکس شده. انگار به قول قدیمی‌ها دنیا ورنگشت شده. اتفاقات غیرمترقبه و غیرمنتظره بسیار زیاد شده و از سیل و زلزله که جزو حوادث طبیعیه بگیر تا اخراج‌های شغلی بی‌برنامه و یک هویی تا مرگ‌های ناگهانی و طلاق‌های بی‌مقدمه و سقط جنین‌های بی‌دلیل و سرطان‌های شایع.
چقدر همه چیز عجیب و غریب شده. چقدر پیچیده شده‌ایم خودمان که یادمان رفته هیچ، دیگران را هم یادمان رفته.
که هر روز صبح بی‌هدف و انگیزه از رختخواب درمی‌آییم و با قدی خمیده و بی‌انرژی به سر کار می‌رویم و عصر خمیده‌تر با کوله‌باری از خستگی و کلی انرژی منفی برمی‌گردیم. و بدو‌بدو به امور خانه می‌رسیم و شاید یک گپی کوتاه در حد حالت چطوره و چه خبر بوده و چای می‌خوری، این شد آخر روز و ساعت ۱۲ شب و باز هم با اخم به رختخواب می‌رویم و صبح با کسر خواب بیدار می‌شویم و دوباره دور باطل شروع می‌شود.
نامش را گذاشته‌ایم زندگی.
نام این روند روز- مرگی است یا مردگی.
زندگی یعنی جاری بودن یعنی جریان داشتن.
چگونه جریان داشته باشیم؟
انسان باشیم! مگر می‌شود؟ این روزها همه به خون هم تشنه‌اند. گویی از هم طلبکارند و یعنی هر کسی به دیگری بدهکار است!
قطعا این ‌گونه نمی‌توان جاری و ساری بود.
راه جاری بودن، رها کردن بسیاری از مواردی است که توان تغییر نداریم. مهربان باشیم و بی‌دریغ ببخشیم و لبخند بزنیم و با رضای قلبی کار کنیم. نقاب مهربانی را برداریم و واقعا مهربان باشیم. بالاخره اینکه حالمان را خوب کنیم که هیچ دکتری تا ما نخواهیم نمی‌تواند حال ما را خوب کند.
دوستی می‌گفت حال خوب سیری چند؟
مهربان باشیم.