کارگران را نا‌امید نکنید

الهه بيگي*
همانند همیشه در سال‌های تازه سپری‌شده تعیین مزد کارگران برای سال بعد به آخرین روزهای اسفندماه افتاده است. شاید این رفتار با نگاه سنتی که اگر افزایش مزد کارگران اعلام شود تورم شتاب می‌گیرد توجیه شود اما نیک می‌دانیم نرخ تورم در ایران از این دوران عبور کرده است. صاحبان کالاها و خدمات هرکدام در صنعت و صنف خود در همین ماه بر قیمت‌های فروش افزوده‌اند و تنها نیروی کار است که باید چشم به تصمیم شورای‌عالی کار بدوزد تا از آنجا خبر خوش یا ناخوش بشنود. واقعیت این است تا اینجای کار باوجود اینکه وزیر کار دولت چهاردهم از دیر‌باز هوادار عدالت بوده و در‌باره فقر و نابرابری نوشته و خوانده اما گامی برخلاف وزیران سابق در این یک مورد برنداشته است.
خرد و منطق سیاسی و اقتصادی و بررسی همه‌جانبه به وضعیت دولت و کارگران نشان می‌دهد دولت چهاردهم نباید رفتاری همانند دولت سیزدهم در تعیین مزد کارگران نشان دهد‌. به این معنی که در روز تعیین مزد اگر نمی‌خواهد بی‌طرف باشد باید در طرف کارگران بایستد. دولت چهاردهم به دلایل گوناگون و با شتابی باورنکردنی سرمایه اجتماعی‌اش را از دست داده است و گروه‌های اجتماعی از جمله معلمان و کارمندان دولت امیدی به اینکه این دولت در مسیر حق‌خواهی آنها بایستد را با توجه به کارنامه چند ماهه از دست داده‌اند و اگر كارگران نيز از دولت ناامید شوند چیزی برایش نمی‌ماند. به اين ترتيب بهتر است دولت چهاردهم برای اینکه چیزی در سبد سرمایه اجتماعی‌اش باقی بماند در‌باره مزد کارگران تصمیم درست بگیرد.
تجربه نشان می‌دهد بی‌اعتنایی به مزد کارگران به مثابه یک متغیر کلان اقتصادی و از دست دادن قدرت خرید کارگران اشتغال را به بیراهه می‌کشاند و شهروندان به جای فعالیت در کارخانه‌ها و بنگاه‌های كوچك و بزرگ صنعتي به سوی بازارهای دیگر اشتغال می‌روند و حتی حاضر می‌شوند کار نکنند. از سوی دیگر نرخ پایین مزد 15‌میلیونی کارگران بازار کالاها را با رکود روبه‌رو کرده است. این رکود در بخش‌های گوناگون به هدر رفتن سرمایه‌گذاری تاریخی منجر خواهد شد.
کارشناسان باور دارند اگر دولت چهاردهم نتواند در این شرایط از مزد کارگران حمایت کند و با فشار بر نمایندگان كارگران در شورای‌عالی کار، آنها را ناگزیر به قبول نرخ‌های پاین رشد مزد کند نباید به پشتیبانی از سوی کارگران در‌ روزهای سخت امیدوار باشد. مدیران دولتی و نیز نمایندگان کارفرمایان، خود و خانواده‌شان را به جای كارگران بگذارند و سپس تصمیم بگیرند. بی‌اعتنایی به کارگران پیامدهای خوبی ندارد.
*سردبیر