کاهش تحمل خانواده‌های ایرانی در برابر بیماران روانی

۲۴ می‌ (سوم خرداد) در تقویم جهانی روز «اسکیزوفرنی» که برخی آن را شدیدترین اختلال روانی می‌نامند، نامگذاری شده است. روان‌گسیختگی، اسکیزوفرنی یا شیزوفرنی اختلالی روانی است که مشخصه آن ازکارافتادگی فرآیندهای فکری و پاسخگویی عاطفی ضعیف است. این بیماری که در میان بیماری‌های عمده روان‌شناختی از همه وخیم‌تر است، معمولا خود را به صورت توهم شنیداری، توهم‌های جنون‌آمیز یا عجیب و غریب‌ یا تکلم و تفکر آشفته نشان می‌دهد و با اختلال در عملکرد اجتماعی یا شغلی قابل توجهی همراه است که شروع علائم آن معمولا در دوران نوجوانی است.
به گزارش ایسنا، اصغر باقری، مدیرکل بهزیستی استان تهران می‌گوید: «در حال حاضر سه هزار و ۳۴۲ بیمار اسکیزوفرنی تحت پوشش بهزیستی استان تهران قرار دارند که از این تعداد ۹۲۱ نفر مجهول‌الهویه هستند‌ این درحالی است که ۲۷ مرکز شبانه‌روزی نگهداری از بیماران اسکیزوفرنی نیز در استان تهران فعالیت می‌کنند که این مراکز با ظرفیت خدمت‌رسانی به دو هزار و ۴۵۳ نفر و همچنین ۱۱ مرکز خدمات در منزل با ظرفیت ارائه خدمات به ۶۵۰ نفر در سطح استان تهران به بیماران اسکیزوفرنی خدمات ارائه می‌دهند‌. به این ترتیب ۲۵ درصد بیماران روانی مزمن کشور در مراکز توانبخشی شبانه‌روزی استان تهران نگهداری می‌شوند و به آنها ارائه خدمت می‌شود.»سید‌حسن موسوی‌چلک، رییس انجمن مددکاری اجتماعی ایران نیز با بیان اینکه ۲۳ تا ۲۵ درصد مردم دست کم یک اختلال روان دارند که این شاخص در برخی مناطق کشور بیشتر است، به طور مثال میانگین ابتلا به اختلال روان در یکی از مناطق جنوبی تهران دو‌برابر میانگین کشوری است، معتقد است: «دانش جامعه و حتی دانشگاهیان در مورد بیماری اسکیزوفرنی کم است و باید در این زمینه تلاش‌های بیشتری شود.»
چالش‌های فرهنگی و اجتماعی بر سر راه بیماران اسکیزوفرنی
مدیرکل بهزیستی استان تهران با تاکید بر اینکه افزایش آگاهی‌ها بین افراد جامعه و مسوولان و همچنین خودآگاهی در این زمینه از دغدغه‌های بهزیستی است، از عدم آگاهی عمومی نسبت به بیماری‌ها و اختلالات روانی در جامعه گلایه می‌کند و می‌گوید: «متاسفانه در جامعه شاهد آن هستیم که به محض ابتلای یکی از زوجین به بیماری حاد‌، دیگری اقدام به طلاق می‌کند در حالی که می‌توان با فرهنگ‌سازی در این زمینه تا حدی شاهد کاهش آمار طلاق در جامعه باشیم، حتی پیشنهاد می‌کنم که می‌توان نگهداری از زن یا مرد در صورت ابتلا به بیماری‌های حاد و مزمن، جزو شروط ضمن عقد گنجانده شود.»‌
باقری همچنین یکی دیگر از جنبه‌های برخورد با این بیماران را شرایط محیطی می‌داند و با گلایه از مخالفت برخی از مردم و مسوولان برای ایجاد مراکز نگهداری از بیماران روان در بعضی مناطق تهران می‌گوید: «برخی افراد می‌گویند با راه‌اندازی این مراکز قیمت منازل آنها در آن منطقه کاهش می‌یابد یا فرزندان‌شان با اطمینان خاطر نمی‌توانند رفت و آمد کنند‌ که این ذهنیت کاملا نادرست است و برای پاک کردن آن باید کار فرهنگی شود.»
رییس انجمن مددکاران اجتماعی ایران نیز از برچسب زدن به بیماران اسکیزوفرنی انتقاد می‌کند و می‌گوید: «افزایش مراکز نگهداری بیماران روان نشان‌دهنده پایین آمدن مدارای اجتماعی و آستانه تحمل خانواده بیماران است این درحالی است که با وجود بیماری‌های روان، روابط اجتماعی خانواده دارای بیمار روان با دیگران کمتر می‌شود اما این طور نیست که بگوییم بیماران روان چیزی نمی‌فهمند و برچسب «خل و چل» به آنها بزنیم و از آنها فرار کنیم.»
چلک همچنین با بیان اینکه بیماران روان خیلی مظلوم هستند، اظهار می‌کند: «عمدتا سازمان‌های غیردولتی بار نگهداری و حمایت‌های بیماران روان را به دوش می‌کشند. متاسفانه اغلب خانواده‌ها به وظیفه خود در برابر بیمارشان عمل نمی‌کنند و آنها را در خیابان رها می‌کنند یا به مراکز
نگهداری می‌سپارند.»