کشتار ۶۰۰ ایرانی راوندیه

بسیاری از مورخان، روز کشتار راوندیه در بغداد را ‌دهم مارس‌ ‌سال ۷۵۸ میلادی (۱۴۱ قمری) نوشته‌اند. عده مقتولان ۶۰۰ تن ذکر شده است. این گروه ایرانی در باطن برای گرفتن انتقام خون ابومسلم خراسانی از منصور خلیفه عباسی، از ایران به بغداد که هنوز کاملا ساخته نشده بود رفته بودند. آنان پس از ورود به بغداد خود را جان‌نثار خلیفه وانمود و درخواست ملاقات با وی را کرده بودند. راوندیه پیش از ورود به اقامتگاه خلیفه، شمشیر‌ها را زیر لباس پنهان کرده بودند. در جریان ملاقات و هنگام حمله، به خلیفه آسیب نرسید ولی همه این جماعت به دست عمال او کشته شدند. بسیاری از مورخان، راوندیه را اهل «تناسخ» نوشته‌اند.
ابومسلم که به حکومت امویان پایان داده و عباسیان را روی کار آورده بود به سال ۷۵۴ میلادی به تصمیم منصور خلیفه عباسی کشته شد. پس از رسیدن این خبر به ایران، هواداران او به صورت گروه‌های جدا ازهم به پا خاستند که یکی از آنان «سندباد» نیشابوری بود. منصور که همانند اشکانیان و ساسانیان می‌خواست مرکز حکومت (خلافت) در کنار دجله و در بین‌النهرین باشد برای این منظور بغداد را که یک روستا و درختستانی در شش فرسنگی (۳۶ کیلومتری) شمال تیسفون پایتخت اشکانیان و ساسانیان بود انتخاب و از سال ۷۵۵ میلادی کار ساختن آن را آغاز کرده بود. وی مقداری از مصالح ساختمانی مورد نیاز را از تخریب ابنیه تیسفون که حدود هشت قرن پایتخت ایران بود به دست آورده و به بغداد منتقل کرده بود. وی نام پارسی بغداد را [که مفهوم«هدیه خدا» دارد] تغییر نداد. در پارسی باستان «بغ» خدا و «داد» از مصدر دادن و هدیه کردن است.