کولبران هم حق زندگی دارند

حسین احمدی‌نیاز*- حوادث تلخ اخیر برای کولبران در شهرستان سردشت و نوار مرزی ایران با کردستان عراق به کمک شبکه‌های اجتماعی و رسانه‌های دیداری و نوشتاری بازتاب وسیعی در ایران و خارج از کشور داشته است. در حالی که این تراژدی برای نخستین‌بار نیست که رخ می‌دهد و سالیان سال است که کولبران دچار این مصیبت‌ها می‌شوند. وجب به وجب خاک مناطق مرزی محل تردد کولبران است و تاکنون مسوول یا نماینده‌ای گامی عملی برای رفع مشکلات و دشورای‌های آنان برنداشته است اما این‌بار در اقدامی جالب استانداران دو استان آذربایجان غربی و کردستان پیام همدردی صادر کردند و کسانی که در گذشته در این مناطق سمت اجرایی عالی داشتن به رییس‌جمهور نامه نوشتند. در حالی که در زمان آنها نیز کولبران مورد اذیت قرار می‌گرفتند و گاهی هم کشته می‌شدند. در اثنای همدردی با کولبران، براساس خبر یکی از خبرگزاری‌های معتبر کشور، شاهد تیراندازی به کولبران بودیم که متاسفانه منتج به کشته شدن کولبر دیگری شد. همگان از درد‌های کولبران گفته‌اند و رنجی که آنان تحمل می‌کنند اما این مرثیه‌ها دردی را دوا نخواهد کرد. کولبران در مسیر تردد هر لحظه احتمال دارد روی میدان‌های مین که پاکسازی نشده، بروند و متاسفانه برخی مسوولان حاضر به پذیرش حقوق آنان در کمیسیون‌های ماده «۲» نیستند یا اینکه مورد تیراندازی ماموران هنگ مرزی قرار گیرند یا دچار صدمات بدنی فراوان شوند که به علت تحت پوشش نبودن بیمه، دچار مشکلات زیادی می‌شوند و متاسفانه کسی پیگیر رسیدگی به وضعیت آنان نیست. مردمان ایران زمین همدردی و همراهی ارزشمندی با کولبران داشته‌اند اما این موضوع دردی از کولبران را دوا نخواهد کرد. آنها برای تامین معیشت روزانه خانواده خود مجبور به کولبری هستند اما حداقل انتظار دارند این میزان با خطرات و آسیب‌ها مواجه نشوند و مین‌های موجود در مسیر تردد آنان پاکسازی شود و بتوانند به خانواده‌شان اطمینان دهند که سالم به خانه باز می‌گردند. واقعیت مساله این است که داستان کولبری در مناطق مرزی این استان‌ها بخشی از واقعیت تلخ توسعه‌نیافتگی و تبعیض موجود در این مناطق است. کولبری برای نان است نه تفریح. کولبری بخشی از زندگی مردمان این مناطق محروم است. کولبران هم حق حیات، آرامش و آسایش همچون مردم سایر مناطق کشور دارند.
* حقوقدان