کی‌روش و کرانچار تهدید یا تعامل؟

سرمربی سابق سپاهان هدایت تیم‌ ‌ملی امید را بر عهده گرفت‌. کرانچار از میان گزینه‌هایی چون علیرضا منصوریان و جواد نکونام به این سمت انتخاب شد‌. او پیشتر هم گزینه سرمربیگری تیم امید بود ولی در نهایت کار به خاکپور سپرده شد و حالا کرانچار بعد از تجربه تلخ فصل جاری‌اش در سپاهان به عنوان سرمربی تیم امید انتخاب شد‌.
کی‌روش و کرانچار بعد از روزهای پرالتهاب و پر از چالش می‌توانند با هم به یک نقطه اشتراک برسند؟ پس از کش و قوس‌های فراوان، سرانجام بعدازظهر چهارشنبه گذشته کار تحقیق روی پرونده زلاتکو کرانچار، اصلی‌ترین کاندیدای مربیگری در تیم‌ملی امید از سوی کمیته مربیان خارجی مختومه اعلام و بنا برحواشی فراوان زندگی او، حضور کرانچار در تیم امید منتفی شد‌. این خبر در آذر ۱۳۹۳ منتشر شد و گویا بعد از چهار سال مشکلات کرانچار برطرف شده و او بالاخره توانست جواز نشستن روی نیمکت تیم امید را بگیرد، آن هم در شرایطی که دورترین گزینه برای این نیمکت بود‌. یکی از دلایلی که انتخاب کرانچار به عنوان سرمربی تیم ملی امید را محال می‌کرد علاوه بر اتفاقات چهار سال گذشته، رابطه او با کی‌روش بود‌؛ مربی‌ای که به اندازه برانکو با سرمربی تیم ملی درگیری لفظی داشت و همین مساله شانس او را برای رسیدن به این سمت بسیار کم می‌کرد‌. سابقه درگیری کرانچار و کی‌روش به پیش از جام‌جهانی ۲۰۱۴ برمی‌گردد‌. طلایی‌پوشان اصفهانی درگیر لیگ قهرمانان بودند و کی‌روش نفراتی چون امید ابراهیمی و احسان حاج‌صفی و‌. ‌. ‌. را برای اردوی دو ماهه خود پیش از آغاز رقابت‌ها می‌خواست‌. کرانچار تصمیم کی‌روش را جنون‌آور و بچگانه خطاب کرد و گفت: مثل این است که بخواهیم بگوییم منچستریونایتد برای اینکه ملی‌پوشانش را به تیم ملی بدهد، در جام قهرمانان اروپا بدون ملی‌پوشانش بازی کند‌. واقعا چنین صحبتی بچگانه است‌. مرد پرتغالی هم مطابق انتظار کم نیاورد و در نهایت، امید ابراهیمی با خط خوردن از لیست جام جهانی قربانی اصلی این جدال بود‌.
درگیری بعدی کی‌روش و کرانچار بر سر تغییر پست بازیکنان بود‌؛ بازیکنانی که باید در تیم باشگاهی‌شان در یک پست بازی می‌کردند و در تیم ملی در پستی دیگر و از نظر کرانچار این مساله به سپاهان و بعضی از تیم‌های لیگ برتری ضربه وارد کرده بود‌. کی‌روش باز هم در پاسخ به این انتقاد کرانچار بیانیه دیگری را صادر کرد که در بخشی از آن آمده بود: اگر بازیکنی در پستی که تیم ملی به او نیاز دارد بتواند بازی کند، هم برای او و هم برای تیم ملی بهتر خواهد بود‌. موضع من کاملا متفاوت از آنهایی است که با بی‌احترامی و برخوردهای غیرحرفه‌ای رفتار می‌کنند‌.
این جنجال‌ها تا زمان حضور کرانچار در لیگ برتر ایران ادامه داشت‌. نکته عجیب این درگیری که حالا همکاری این دو مربی در تیم ملی بزرگسالان و تیم ملی امید را با چالش بیشتری مواجه می‌کند این است که کرانچار با تماس‌های مکرر فدراسیون حاضر به برگزاری جلسه با سرمربی تیم ملی نشد‌. از طرفی یکی از وظایف کی‌روش در قراردادش، نظارت روی تیم‌های ملی پایه است و تیم امید یکی از آنها محسوب می‌شود‌. حالا مربیانی که حاضر به دیدار هم نبودند چطور قرار است با او همکاری و تعامل داشته باشند بزرگ‌ترین علامت سوال انتخاب جدید فدراسیون فوتبال است‌. مگر اینکه فدراسیون فوتبال توانایی ایجاد این تعامل را داشته باشد یا از این انتخاب، اهداف متفاوتی را دنبال کند‌.
مقایسه با مربیان قبلی امید
شاید کارنامه کرانچار در مربیگری فوق‌العاده نباشد اما او با اختلاف فاحشی بزرگ‌ترین مربی‌ای است که تجربه نشستن روی نیمکت تیم امید را پیدا می‌کند‌.
اگر نام نلو وینگادا را از بین مربیان تیم امید حذف کنیم، همه افتخارات مربیان تیم امید ایران قبل از اینکه روی نیمکت آن بنشینند به یک جام حذفی غلامحسین پیروانی با فجرسپاسی خلاصه می‌شود‌. بعضی از مربیانی که روی نیمکت تیم امید نشستند مثل حشمت مهاجرانی، حسین فرکی یا برانکو ایوانکوویچ، بعدها تبدیل به مربیان بزرگ و پرافتخاری شدند و بعضی مثل خاکپور، افاضلی و مایلی‌کهن هیچ وقت به جام و افتخاری نرسیدند اما نکته مشترک آنها، این است که هیچ‌کدام قبل از تیم امید ایران، افتخار چندانی نداشتند و همین موضوع شاید دلیل دوری ۴۴ ساله ایران از المپیک را مشخص کند‌. تنها مربی‌ای که قبل از امیدهای ایران هم افتخارات زیادی داشت، نلو وینگادا بود که همه افتخاراتش را در آسیا به دست آورد و اتفاق، در ایران کارنامه خوبی نداشت‌. وینگادا مقطعی در پرسپولیس زیاد موفق نبود و پس از آن، در تیم امید هم نتایج بدی گرفت‌. برخلاف او، کرانچار پنج جام معتبر در فوتبال اروپا دارد و با دو تیم مختلف قهرمان کرواسی شده است، در جام جهانی تیم ملی کرواسی را مربیگری کرده و در ایران هم توانسته دو جام با سپاهان به دست بیاورد‌.
پروژه استفاده از مربیان جوان در تیم ملی، از افاضلی و منصوریان تا خاکپور و امیرحسین پیروانی، شکست سختی خورد و حالا شاید استفاده از یک مربی بزرگ و پرافتخار برای اولین بار بتواند انتظار طولانی ایران برای المپیکی شدن را تمام کند‌. حتی اگر آخرین افتخار این مربی بزرگ، به پنج سال قبل برگردد‌.