یادداشت آخر سال

محمد‌رضا ستوده- امروز آخرین روز کاری سال ۹۷ و آخرین یادداشتیه که من دارم می‌نویسم.
هر سال که این موقع میشه و همه می‌خوان از هم خداحافظی کنن، این جمله‌ها رو به هم میگن:
«سال خوبی داشته باشی»
«سال خوبی رو برات آرزو می‌کنم»
«سال پر‌خیر و برکتی داشته باشی»
تا اونجایی که سن من قد میده ما هر سال این جمله‌های نخ‌نما و پوسیده رو به هم می‌گیم سال به سال هم وضع‌مون بدتر شده. ما که می‌دونیم به قول خانوم خدیجه دده بالا هر سال دریغ از پارسال باشه و سال به سال پسرفت کنیم، واسه چی خودمون رو می‌ذاریم سر کار و نمک روی زخم هم می‌پاشیم؟
اما تهوع‌آورترین جمله‌ای که توی این روزها استفاده میشه و یک اپسیلون منطق توش وجود نداره اینه که‌
«امیدوارم امسال برات سال خوبی باشه و به همه آرزوهات برسی»
واقعا احمقانه‌تر از این جمله در کائنات وجود داره؟ چه جوری میشه یه نفر توی یه سال به همه آرزوهاش برسه؟ مگه میشه؟ الان نزدیک به چند دهه‌س همه‌مون داریم زور می‌زنیم که حداقل تا آخر عمر بتونیم به یکی از آرزوهامون برسیم ولی نتونستیم! بعد اون وقت یارو امیدواره که ما در عرض یک سال به همه آرزوهامون برسیم. آخه آدم وقتی می‌خواد یه حرفی رو بزنه باید یه کم به چیزی که می‌خواد بگه فکر کنه که طرف مقابل نزنه زیر گوش آدم!
بیایید به هم قول بدیم عید امسال از این جمله‌های خنده‌آور که از صدتا فحش بدتره به هم نگیم و مث بچه آدم روی تخت و مبل دراز بکشیم و تا سیزده به در به سقف نگاه کنیم تا تعطیلات تموم شه.
سال خوبی رو براتون آرزو می‌کنم و امیدوارم امسال به همه آرزوهاتون برسین!