یکشنبه و برف آبی آسمانی در منچستر

آخرین باری که منچستری‌ها در رتبه‌های اول و دوم لیگ به مصاف هم رفتند آوریل ۲۰۱۳ بود‌. روبرتو مانچینی آخرین ماه حضورش در سیتی را پیش از اخراج سپری می‌کرد و الکس فرگوسن ماه بعد از فوتبال کناره می‌گرفت‌. سیتی آن روز در اولدترافورد ۲ بر ۱ پیروز شد ولی جام قهرمانی به اولدترافورد رفت که آخرین قهرمانی سرخپوش‌ها در لیگ تاکنون هم بود‌. همان نتیجه پس از چهار سال در همان میدان رقم خورد: یونایتد ۱ – سیتی ۲‌. این بار در مصاف تب‌زده پپ گواردیولا و ژوزه مورینیو که آتش منچستری را شعله‌ور کرده‌اند‌. دو مربی‌ای که جمعا ۴۶ جام را به چنگ آورده‌اند، مورینیو ۲۵ و پپ ۲۱ بار‌. همان دو نفری که رقابت آمیخته به کینه‌شان را از نبردهای رئال – بارسا در اسپانیا به انگلیس کشیده‌اند‌. این بار در منچستر برف می‌بارید‌. هوا سرد بود و به نظر می‌رسید یونایتد فاصله هشت امتیازی با سیتی را کاهش خواهد داد‌. به نظر می‌رسید کوره رقابت قهرمانی در آغاز زمستان را داغ نگه خواهد داشت‌. ولی آن کوره با به صدا درآمدن سوت پایان سرد شده بود، یخ‌زده‌. آبی آسمانی‌ها ۱۱ امتیاز جلو افتاده بودند و با ۱۴ بازی و کسب ۱۴ پیروزی پیاپی رکورد ۱۴ برد پیاپی آرسنال در لیگ برتر در سال ۲۰۰۲ را تکرار کرده بودند‌. بازی که تمام شد می‌پرسیدیم رقابت قهرمانی لیگ پیش از پایان نیم‌فصل تمام شده؟ مگر قرار نبود ژوزه و پسران در این میدان بدرخشند؟
مورینیو و پپ همزمان در ۲۰۱۶ سکان دو رقیب منچستری را در دست گرفتند و در سایه یک تازه‌وارد دیگر به لیگ آب شدند، برابر آنتونیو کونته‌. سیتی فصل را با ۱۵ امتیاز کمتر از چلسی قهرمان به پایان برد و یونایتد با ۲۴ امتیاز کمتر‌. مورینیو و پپ این فصل را با تیم‌هایی ساخته و پرداخته سپری کرده‌اند‌. مورینیو که سه بار با چلسی قهرمان لیگ برتر شده با خریدهایش – شامل لوکاکو و ماتیچ – یونایتد را به کورس قهرمانی کشاند‌. پپ هم کنار بازیکنان تازه‌واردش – شامل ادرسون درون دروازه که برابر یونایتد دو بار توپ را طی آن دو ضربه متوالی دفع کرد – مایکل آرتتا را که ۱۱ سال در اورتون و آرسنال سپری کرده بود به صف دستیارانش، برایان کید، رودلفو بورل و دومنیک تارنت، افزوده‌. آرتتا هم اسپانیایی است، هم انگلیسی حرف می‌زند و هم به سایه‌روشن‌های لیگ برتر اشراف دارد‌.
رویارویی مورینیو و پپ نبرد بهترین خط حمله لیگ (سیتی با ۴۶ گل زده) و بهترین خط دفاع لیگ (یونایتد با ۹ گل خورده) بود‌.‌.‌. ولی بازی که تمام شد سیتی با ۴۸ گل زده بهترین خط حمله را معرفی کرده بود و با ۱۱ گل خورده بهترین خط دفاع کنار یونایتد را‌. بیش و کم همه چیز همان جوری پیش رفته بود که انتظارش را می‌کشیدیم‌. می‌دانستیم سیتی در همه دیدارهای این فصل جز برابر ولوز دروازه‌ها را باز کرده و بازیکنانش استاد زدن گل طی ضربه‌های ایستگاهی هستند‌.
می‌دانستیم یونایتد در مقایسه به سیتی به توپ نیاز نداشته و ندارد و برابر آرسنال با چهار شوت روانه دروازه، پیروز شده‌. ولی یک گل برای پیروزی یونایتد کافی نبود و داوید سیلوا در غیاب پل پوگبا در میانه میدان هم یک گل زد و هم زمینه‌ساز به ثمر رسیدن گل دوم شد‌. همکاری سیلوا – برناردو – می‌توانست در واپسین لحظات گل سوم را به‌همراه داشته باشد، همان زمانی که ورود زلاتان بازتابنده دست‌های خالی شده ژوزه شده بود‌.
در آن تب‌وتاب یک بازنده بزرگ ایستاده بود: روملو لوکاکو نود میلیون پوندی که فصل پیش طی دو دیدار دروازه سیتی را دو بار با پیراهن اورتون باز کرده بود، طی حضورش در برنامه‌های دفاعی در به ثمر رسیدن هر دو گل سیتی نقش مکمل منفی را بازی کرد‌.
زمستان تازه آغاز شده که شکست یونایتد فاصله‌اش با سیتی را یازده امتیازی کرده‌. از یک سو رویکرد مورینیویی را زیرسوال برده و از سوی دیگر میزان تاثیرگذاری مردانش در لیگ را‌. در حالی که سیتی به رهبری پپ نیمی از رکورد بیشترین پیروزی طی یک فصل که چلسی آن را فصل پیش با سی برد بر جای گذاشت، ثبت کرده و نشان داده شکستن رکورد نود و پنج امتیاز و زدن بیش از صد و سه گل در یک فصل چندان هم غیرمنتظره نیست‌.
* برگرفته از یادداشت حمیدرضا صدر در ورزش سه