آمریکا؛ زنگ خطر به صدا درمی‌آید

هنگامی که باراک اوباما در ژانویه ۲۰۰۸ به کاخ سفید رفت به عنوان وارث دو جنگ شناخته می‌شد؛ جنگ‌هایی که اگرچه در عراق دورنمایی از پایان قطعی جنگ دیده می‌شود اما در افغانستان برعکس با گذشت سه سال از ریاست‌جمهوری اوضاع چندان مناسب نیست.
در آغاز کار، در سال نخست ریاست‌جمهوری «وارث دو جنگ بودن» برای توجیه بحران شدید مالی ۲۰۰۸ که اقتصاد آمریکا و جهان را تکان داد، دلیل خوبی به حساب می‌آمد اما با وجود پشت سر نهادن خطر رکود و مشاهده بهبود نسبی در اوضاع اقتصادی رفته‌رفته سیاست‌های مالی و اقتصادی آمریکا زیر تیغ انتقاد قرار گرفت و به ویژه پس از انتخابات کنگره و به اکثریت رسیدن جمهوریخواهان، رییس‌جمهور دموکرات آمریکا در بن‌بست کنگره بیش از پیش قدرت اجرایی خود را برای پیش راندن طرح و برنامه‌هایش از دست داد و کار به جایی رسید که مرد محبوب اکثریت آمریکایی‌ها نه تنها مصونیت برآمده از میراث‌خواری جنگ را از دست داد بلکه مورد اعتراض مردم کوچه و خیابان، آنهایی که به عنوان نشانه تغییرات به او رای داده بودند نیز قرار گرفت.
جدال دموکرات و جمهوریخواه در کنگره، اوضاع نامطمئن عراق وشرایط ناامن افغانستان و پاکستان از یکسو و مشکلات عراق و اسراییل از سوی دیگر در خارج از مرزهای آمریکا دست به دست هم داد تا مرد اول بزرگ‌ترین کشور جهان مجبور شود در اظهارنظری صریح به اعتراض‌های خیابانی و جنبش «تسخیر وال‌استریت» بگوید در جریان دشواری‌های مردم کوچه و خیابان به دلیل بحران مالی و اقتصادی قرار دارد و اوضاع آنها را درک می‌کند.
جنبشی که در سپتامبر ۲۰۱۱ در نیویورک مقابل بزرگ‌ترین بازار مالی جهان شکل گرفت اگرچه رنگ و بوی خشونت‌آمیز خاورمیانه را به خود نگرفته اما باتوجه به ماهیت آن یعنی جان مایه اقتصادی و اجتماعی‌اش بالقوه می‌تواند زنگ خطر را برای دست اندرکاران ایالات متحده به صدا درآورد.