در ۲ هزار و ۵۰۶ سال پیش

«چهاردهم سپتامبر سال ۴۸۸ پیش از میلاد» را روزی به دست داده‌اند که در آن روز داریوش بزرگ شاه وقت ایران دستور ضرب سکه‌ای را داد با وزن و شکل و عیار مشخص و یکنواخت، تا واحد پول ایران قرار گیرد که مورخان یونانی در کتاب‌های خود آن را داریک (منتسب به داریوش) نوشته‌اند. تا زمان رواج داریک، معاملات تجاری به صورت مبادله اجناس صورت می‌گرفت که کاری پیچیده بود و بازار همیشه نوسان داشت. ملل دیگر هم از طلا برای مبادله کالا و خدمات استفاده می‌کردند ولی نه به صورت سکه یکنواخت با عیار و وزن و شکل واحد. به عبارت دیگر تا سپتامبر ۴۸۸ پیش از میلاد، بازرگانان و افراد شکل و عیار طلایِ «وسیله مبادله» را تعیین می‌کردند نه دولت‌ها.
داریوش همزمان دستور ایجاد پستخانه را در ایران صادر کرد که تاریخ‌نگاران وی را مبتکر «پُست» و ارتباط پستی در تاریخ جهان معرفی کرده‌اند.
داریوش همچنین در سپتامبر ۴۸۸ پیش از میلاد دستور ایجاد یک ارتش دائمی را برای ایران صادر کرده بود که مورخان معاصر از آن به نام «سپاه جاویدان» نام برده‌اند. به این ترتیب‌ ایرانیان نخستین ملت جهان بودند که به اهمیت وجود یک ارتش دائمی پی برده و آن را به وجود آورده بودند. پیش از آن، هنگام جنگ دست به جمع‌آوری نیرو زده می‌شد و یک ارتش دائمی به مفهوم واقعی وجود نداشت. بعدا اسکندر و سپس رومیان این ابتکار داریوش را اقتباس کردند.