زخمی که دوباره باز شد

گروه جامعه – بعد از اظهارات طیبه ماهروزاده استاد دانشگاه الزهرا و همسر غلامعلی حدادعادل رییس فرهنگستان ادب فارسی در برنامه زاویه شبکه ۴ که طی آن گفته بود «مدرسه غیرانتفاعی تاسیس کردیم چون وقتی پسرم به سن دبیرستان رسید و می‌خواست به رشته علوم انسانی برود، مدرسه مناسبی برایش وجود نداشت» بحث‌های جدی در این‌باره به راه افتاد. چرا مدرسه‌ای خصوصی با چنین شرایطی باید ساخته شود و چرا نگاهی این‌چنین به سیستم آموزشی جاری شده است.
طیبه ماهروزاده، همسر غلامعلی حدادعادل، با اشاره به صحبت‌هایش در برنامه زاویه شبکه چهار توضیحاتی به شرح زیر ارائه کرد: در پی برداشت‌های نادرستی که از صحبت اینجانب در برنامه زاویه شبکه چهار در شامگاه چهارشنبه هشتم آبان نودوهشت در فضای مجازی منتشر شد توجه کاربران محترم را به نکات زیر جلب می‌کنم:
تاسیس دبیرستان فرهنگ بعد از فراغت فریدالدین [فریدالدین حدادعادل] از دوره دبیرستان صورت گرفته و وی در این دبیرستان تحصیل نکرده است. اشاره به تحصیل وی صرفا به منظور بیان وضعیت نامطلوب رشته علوم انسانی در آن زمان بوده و این مطلب با دقت در صحبت اینجانب به روشنی قابل اثبات است.
در برنامه به صراحت گفته شد که مدارس دولتی فرهنگ (که تعداد آنها در حال حاضر در حدود یکصد مدرسه تخمین زده می‌شود و باعث توسعه علوم انسانی شده است) هیچ ارتباطی با موسسه غیرانتفاعی فرهنگ ندارد. اینجانب همواره یکی از آثار پربرکت وجود مقام معظم رهبری را هدایت و حمایت ایشان از طرح‌های مختلف علمی و فرهنگی می‌دانم و خداوند را سپاس می‌گویم که در حوزه علوم انسانی نیز رهنمودها و هدایت ایشان در تاسیس موسسه فرهنگ (مخصوص علوم انسانی) به احیای و گسترش علوم انسانی در ایران انجامید.
مازیار خسروی روزنامه‌نگار و فعال رسانه‌ای نیز در واکنش به اظهارنظرهای همسر حدادعادل نوشت: فاجعه‌بارترین بخش سخن همسر حدادعادل این نیست که برای گل‌پسرش مدرسه غیرانتفاعی ساخته؛ همسرش ۴۰ سال در تدوین کتاب‌های درسی نقش داشته و از پرنفوذترین‌های آموزش و پرورش است، اما می‌گوید مسوولیتی در برابر وضع موجود ندارد. فاجعه اصلی این است. بزرگواران مسوولیت هیچ چیز را نمی‌پذیرند.
این اظهارنظرها اما هیچ تغییری در وضعیت روند آموزشی کشور ایجاد نمی‌کند. همچنان عدم دسترسی به مدارس استاندارد موضوعی جدی است و همچنان یکسان نبودن مدارس موجب عمیق‌تر شدن شکاف در جامعه است. کمبود فضای آموزشی و غیراستاندارد بودن بسیاری از کلاس‌های درس در ایران معضلی است که مسوولان هم به آن باور دارند. نوسازی و مقاوم‌سازی مدارس غیراستاندارد با روندی که در سال‌های گذشته طی شده پروژه‌ای محکوم به شکست به نظر می‌رسد.